dinsdag 8 maart 2016

niet huilen

"Niet huilen". Dat is het stopzinnetje van Jongste op het moment (net als "kindermishandeling" want oh wat heeft hij het toch zwaar). We horen het te pas en te onpas en het leek me nou leuk als hij dat tijdens mijn uitvaart zou zeggen. Jullie hoeven namelijk helemaal niet te huilen als ik er niet meer ben, voor mij is alle ellende dan voorbij. Zo hebben we het er wel eens over, de kinderen en ik. Of ze wat willen en durven zeggen tijdens de uitvaart en wat voor muziek er gedraaid zal worden. Meestal eindigt zo'n gesprekje in grote lol omdat we de meest bizarre dingen bedenken die ik jullie niet zal aandoen. Maar een beetje feestvreugde mag best hoor.

De stopweek was ook best feestelijk. De eerste dag zonder chemo begon al goed met drie oud klasgenoten van de lagere school inclusief gebakjes, cake, broodjes en koelbox met drank. Maar vooral inclusief gezelligheid. Het is ongelooflijk hoe vertrouwd het voelde met mensen die je de laatste 35 jaar niet gezien hebt. Daarna was er elke dag bezoek en werd de week afgesloten met de nu al traditionele gang naar de bioscoop. Waarbij de film goed maar zwaar was en de paar uur daarna goed en zwaar gezellig. 

Het bloedprikken ging deze keer heel soepel en ik kreeg nog voorrang ook (blijkbaar had de verpleegkundige 'spoed' op het lab formulier aangekruist). Alles zag er goed uit. De dosis wordt niet meer verhoogd dus ik blijf  2x1500 mg per dag gebruiken. Kuur drie valt weer wat zwaarder. Wat ben ik blij met de uitvinding van het middel Ondansetron (een anti misselijkheidsmedicijn) waardoor ik toch nog enigszins kan functioneren. Verder ben ik moe, moe en nog eens moe waardoor het lekker opschiet met de serie 'Breaking Bad". Voor ik eraan begon wist ik niet waar het over ging maar ja hoor, alles wat ik uitkies (boeken, series, films...) heeft het element ongeneeslijk ziek in zich. Zo ook deze serie die, voor degenen die het niet kennen, gaat over een scheikunde leraar met ongeneeslijke longkanker die drugs gaat produceren om op die manier geld achter te laten voor zijn gezin. Zo'n vaart zal het bij mij niet lopen maar ik herken wel de onverschilligheid die ik tegenover regels heb gekregen. 

Toch heb ik maar weer braaf de Schengen verklaring aangevraagd voor de drugs die ik (voor eigen gebruik) meeneem naar Athene. Nog vier weken en dan ben ik heerlijk een week bij mijn Griekse vriendinnen. Veel zal ik er niet kunnen doen maar er is  daar genoeg gezelschap om thee voor me te zetten of voor me te koken. Ik geniet overigens regelmatig van de ingevroren maaltijden.Hoewel ik nu heb ervaren dat  'niet zo pittig' bij mij een  explosie in mijn mond betekent. Eén korreltje peper voelt voor mij al als superheet. Blijkbaar is mijn mondslijmvlies door de chemo al behoorlijk aangetast. Van mijn handen en voeten heb ik gelukkig nog helemaal geen last. Ik smeer ze braaf in en heb nog nooit zulke zachte voetjes gehad. 

Ondertussen maak ik me zorgen. Volgende week heb ik weer een petscan (wanneer precies...dat krijg je in het slechtste geval pas de dag van te voren te horen) en ik ben bang voor de uitslag. De laatste weken heb ik juist weer meer pijn, ook in mijn maag en natuurlijk denk ik nu dat daar een uitzaaiing zit en dat ik daarom zo vaak misselijk ben. En de tumor in mijn borst, inmiddels uitgegroeid tot een flink ei, is veranderd. Maar ik heb al vaker een slecht gevoel gehad terwijl de uitslag positief was. Dus niet huilen, dat kan altijd nog. 




1 opmerking:

  1. Dat eten veel pittiger smaakt(of dat je de pittigheid veel heftiger ervaart) heb ik nu ook met Xeloda! Irritant he.

    Fijn dat je minder misselijk bent en de stopweek fijn was. Heerlijk he, even niet dat strakke regime van pillen slikken.
    Ik geloof dat ik ook niet direct last had van handen en voeten. K hoop dat het bij jou helemaal wegblijft!

    BeantwoordenVerwijderen