

Na de eierkoeken en de suikerwafels heb ik nu weer een nieuw 'dieet'. Elke dag een Cornetto. Ik blijf nu in ieder geval wel op gewicht. Want verder heb ik maar weinig eetlust. Vooral het avondeten is een ramp; de kinderen zijn nu ook drie weken bij hun vader en koken voor één persoon is echt niets aan.


De dag voor mijn verjaardag was het dan eindelijk zover. Samen met ex buuv N. naar Noordwijk, de plaats waar ik zoveel goede uitgaansherinneringen aan heb. De tas met dagboeken mee. En nee het waren niet een paar schriftjes maar wel een stuk of 37....Het viel niet mee om het vuur aan te krijgen met de harde zeewind maar dankzij het doorzettingsvermogen van N. en een papieren zakdoekje is het gelukt. Het duurde twee uur voor alle dagboeken verbrand waren. En het voelde geweldig. Om daar aan zee alle emotionele rommel achter me te laten was echt fijn.
De volgende dag mocht ik al vroeg op omdat ik een afspraak in het ziekenhuis had. En dat na een slapeloze nacht waarbij ik nog getracht heb zittend te slapen omdat de pijn in mijn kaak dan een beetje weg zou trekken. Wel fijn dat ik 's nachts al de nodige felicitaties kreeg via internet. Op zulke momenten ben ik echt zo blij met de moderne techniek! In het ziekenhuis heeft niemand me gefeliciteerd, er was ook geen taart of een VIP behandeling. Mijn eigen verpleegkundige was er weer eens niet, dus ik had weer degene die typt terwijl ze je aan blijft kijken. Goedbedoeld waarschijnlijk maar ik vind het onnatuurlijk en griezelig overkomen. Bijzonder dat in mijn dossier staat dat ik nu al met kuur 11 ga beginnen terwijl ik toch echt pas met de tiende ga beginnen. Ik zal het de volgende keer maar even laten veranderen....je moet ook overal op letten als patiënt.
47 ben ik nu. Ik vraag me af hoe vaak ik mijn verjaardag nog mag vieren. Ik hoop toch minimaal de 48 nog te halen. Volgens de statistieken is het daarna afgelopen. Misschien moet ik toch maar een bucketlist maken die heel lang is zodat ik voorlopig nog moet blijven.