puzzelen

Na mijn vorige blog heb ik enorm veel reacties gekregen. Soms loont het om je kwetsbaarheid te tonen. Wel vroeg ik me af of ik alles niet wat gedramatiseerd had. Was het echt zo erg? Zo erg dat mensen om mij gingen huilen? Maar er zijn écht dagen dat ik nauwelijks iets kan, mezelf moet oppeppen om op te staan en thee te zetten, me af vraag voor wie ik het nog volhou en ja, er zijn ook écht dagen dat ik me eenzaam voel. Maar gelukkig zijn er ook nog dagen waarop het allemaal wat beter gaat.

Nadat de dosis capecitabine was verlaagd voelde ik me al snel een stuk beter. Ik kreeg weer wat eetlust en hoewel nog erg moe viel ik in ieder geval niet meer de hele tijd in slaap. En de hulptroepen waren geactiveerd. Er komt regelmatig iemand thee voor me zetten en de vriezer zit al aardig vol. Het bleek dat iedereen dacht dat iemand anders wel langs zou gaan bij mij, mensen die dichter bij me staan. Een soort bystanders effect...En ik mag dan misschien niet zoveel hele goede dichtbij me staande vrienden hebben, nu is gebleken dat ik heel erg veel iets verder van me af staande vrienden heb die steeds dichterbij komen. En dat voelt goed.

Vorige week had ik een zogenaamde stopweek. Ik hoefde geen chemopillen te slikken en behalve dat ik niet meer zo op de tijd hoefde te letten voelde ik me ook een stuk beter. Ik ging mezelf overschatten en fietste in de wind naar de school van Middelste om haar te zien en horen zingen. De heenweg leek wel twee uur te duren in de tegenwind maar het was het dubbel en dwars waard. Hoe vaak krijg ik nog de kans om haar te zien optreden? Terug was appeltje eitje trouwens, met meewind én Middelste.

Dankzij de zes (!) Jan van Haasteren puzzels (1000 stukjes elk) die vriendin S. voor me meenam hoef ik me voorlopig niet te vervelen. Ook is het eindelijk gelukt om een buffetkast via Marktplaats op de kop te tikken. Ik moet hem alleen nog in elkaar zetten, maar twijfel of ik hem eerst nog een leuk kleurtje zal geven. Dat kost ook allemaal energie maar zijn leuke activiteiten voor in een stopweek. En ja, ik ben natuurlijk naar de film geweest. Ik hoef in ieder geval geen energie meer te verspillen aan stofzuigen. Vanaf volgende week heb ik hulp in de huishouding, geregeld via het  WMO loket. Dat verliep zo soepel,een verademing gewoon. Dat was bij de bloedafname wel anders. Zonder vragen wilde de prikster al gezellig in mijn linkerarm gaan prikken (wat niet mag omdat ik daar geen lymfeklieren meer heb). Toen ik haar vervolgens vertelde waar en hoe ze dan wel kon prikken prikte ze natuurlijk nog niet goed, en beweerde ze zelfs dat die ader hard was. Ze kon met moeite één buisje bloed vullen en dat was te weinig. Oh, en het deed ook nog vreselijk veel pijn. Haar collega (zelf durfde ze niet meer) prikte vervolgens in één keer goed en pijnloos.  

De uitslag was wel goed. Geen vreemde veranderingen in het bloedbeeld behalve dat mijn Hb gestegen was?? Ik ben gister dus begonnen met kuur 2. Dat betekent de wekker zetten en op vaste tijden eten. Ik heb meteen minder energie maar wel een vriezer vol en bijna elke dag bezoek. Het was even puzzelen maar alles is nu geregeld.