help

https://www.youtube.com/watch?v=RriSY-f6384

Deze keer een ietwat andere blog. Geen blog met humor om de ellende te relativeren. Maar één die zelfs in opdracht geschreven wordt (die hulpverleners toch..). Omdat het niet meer gaat. Kwetsbaarder dan in dit blog kan ik mezelf niet neerzetten. Maar wat heb ik te verliezen, ik ga toch al dood.

De afgelopen week was vreselijk. Fysiek zat ik op een dieptepunt; extreme moeheid, geen eetlust, pijn. Dan breek je emotioneel ook natuurlijk. Ik vroeg me af voor wie ik het nog deed, leven. 's Morgens doodmoe wakker worden en op móeten staan omdat je móet eten omdat je die stomme rotpillen op dat bepaalde tijdstip móet innemen. En dan maar hopen dat je ze er niet weer uitspuugt. En dat was alleen nog maar het eerste uur van de dag. Ik heb huilend het ziekenhuis gebeld en de oncoloog had natuurlijk net een vrije dag. De volgende dag hoorde ik dat ik de dosis iets mocht verlagen naar 1500 mg. Wat mis ik op zulke momenten mijn moeder. Ze is er wel maar ook weer niet. En ik durf bijna niet te zeggen hoe ik me voel omdat zij daar dan weer extra van in de war raakt.

Inmiddels gaat het iets beter. Ik val niet meer constant in slaap maar ben nog wel erg moe. Van al die projecten komt niets en ik ben ook totaal niet gemotiveerd om er iets mee te doen. Ik lig op de bank en kijk televisie of slaap tot het tijd is om te eten. Daarnaast huil ik wat af. Het is net of de rauwe waarheid nu pas goed tot me doordringt. Ik ben boos. Nee, ik ben razend. Woedend. Waarom moet ik deze ellende meemaken??!! Zoveel lichamelijk ongemak om vervolgens dood te gaan en alles achter te moeten laten. Het is zo oneerlijk. Ik voel me ook heel erg eenzaam. Nu heb ik me altijd al de buitenstaander gevoeld, als kind maar ook als volwassene. En nu wordt dat nog tien keer erger, op dat eiland waar je als ongeneeslijk zieke op zit. Genoeg mensen die meeleven maar begrijpen, echt begrijpen, dat kan niet. Ik doe niet meer mee met de maatschappij. En zit letterlijk dagen achter elkaar alleen. 

Ik heb geleerd om alles altijd zelf op te lossen. Geen hulp te vragen. Niet aangeven waar je behoefte aan hebt. Onafhankelijk zijn. Maar het werkt niet meer. Ik ben zo moe, ik heb echt hulp nodig. En ik ben zo slecht in het vragen en accepteren van hulp. Nog meer loslaten. Maar ik ga het doen.Voel je vrij om me te helpen. Maar het geeft ook niet als het niet gaat. 

Wat heb ik nodig? Het eerste is moeilijk. Ik heb namelijk veel behoefte aan fysieke knuffels. Zonder partner moet ik het hebben van de kinderen maar die zijn ook niet altijd bij me. Dus hoewel ik het een beetje vreemd vind om te vragen, ik zou graag knuffels ontvangen. Woorden geven lang niet zoveel troost als een knuffel. Virusvrij graag.

Daarnaast vind ik het fijn als er mensen langskomen. En dan thee voor me zetten terwijl ik gewoon op de bank kan blijven liggen. En neem zelf het initiatief en laat mij niet bellen of appen voor een afspraak. Het is ook onzin om te wachten "tot je je wat beter voelt". Ik wil juist graag mensen bij me als ik me niet goed voel. Anders kan ik die thee ook wel zelf zetten.

Ik heb ook praktische hulp nodig. Graag zou ik wat maaltijden in mijn vriezer hebben liggen die ik alleen maar hoef te ontdooien en opwarmen. Op slechte dagen moet ik nu koken terwijl ik doodmoe en niet lekker ben én het ook nog opeten. Mocht je wat willen maken neem dat even contact met me op. Heb nogal wat allergieën. Ik zoek ook nog een huishoudelijke hulp dus mocht je iemand weten.....

Nu nog moed verzamelen om op de knop "publiceren" te drukken.