vrijdag de dertiende

Dat het vrijdag de dertiende was had ik in eerste instantie niet eens door. Maar pech had ik zeker die dag. De hele week had ik al een hele dikke opgeblazen buik, alsof ik zwanger was. Donderdag kon ik zelfs nauwelijks eten en drinken, ademen en had ik veel pijn. Meer dan een beetje op de bank liggen en slapen kon ik niet. Toevallig belde de oncologe over het Dexamethason verhaal en we besloten toch op zeer korte termijn een MRI scan te laten maken om hersen uitzaaiingen uit te sluiten. Ik ben zo vaak misselijk de laatste tijd dat dat voor nu de beste optie lijkt. Die buik, daar kon ik de volgende dag door de arts assistent naar laten kijken als ik toch in het ziekenhuis zou zijn voor de chemo kuur. Zo gezegd, zo gebeurd. Na de chemo mocht ik met de arts-assistent (deze keer wel een goede) mee en die constateerde helaas dat het om vocht in de buik ging. Helaas, want dat vocht komt er niet zomaar en is meestal een slecht teken. 

Na overleg werd besloten dat ik diezelfde dag nog met spoed werd opgenomen om het vocht te draineren. Met spoed, dat betekent dat je het ziekenhuis niet meer mag verlaten tot je aan de beurt bent en klaar bent. Het was inmiddels 12 uur tussen de middag. Maarja, ik had nergens op gerekend en waarschijnlijk zou ik ook de nacht in het ziekenhuis moeten doorbrengen. Toen ik vertelde dat ik maar 10 minuten fietsen van het ziekenhuis vandaan woonde mocht ik van de arts assistent stiekem wel even naar huis om wat spullen te halen en de katten eten te geven. Wel meteen terugkomen en op de dagbehandeling zouden ze eventueel zeggen dat de chemo nog liep. Dat deze keer van het protocol werd afgeweken leek me niet zo'n probleem.

Thuis gekomen bleek de taxi app ook nog steeds subliem te werken want binnen een minuut reageerde koorcollega E. al dat ze me wel terug naar het ziekenhuis kon brengen met de auto. Dat leek mij beter dan weer door de kou te fietsen. Ik gooide snel van alles in mijn tas en weet nu dat ik voortaan een tasje voor noodgevallen moet klaarzetten. Natuurlijk vergat ik mijn telefoonoplader....wat ik nu het belangrijkste dat je kan vergeten?!

Daarna als een speer terug want ik was immers een spoedgeval. Ik mocht meteen doorlopen naar kamer 7, een bed was al voor me geregeld. Het vreemde was, of niet, want dat zijn we inmiddels al gewend als je niet doorsnee bent, dat niemand mij vertelde hoe alles werkte en waar bijvoorbeeld het toilet was (waar ik strikt genomen niet eens gebruik van mocht maken omdat ik net een chemo kuur had gekregen...ze waren echt goed op de hoogte). 

Ik was dus een spoedgeval maar hoewel de verpleging meerdere malen naar beneden belde duurde en duurde het maar. Tot mijn grote verrassing kwam de oncologe nog langs. Ze had geen goed nieuws en baalde zelf ook enorm van het vocht in mijn buik. Volgens haar is de kans 95% dat het komt door uitzaaiingen van het buikvlies. Dat betekent progressie, nieuwe uitzaaiingen en dat zou betekenen dat we op zoek moeten naar weer een andere behandeling...als die er nog is. Om het zeker te weten krijg ik volgende week met spoed naast de MRI scan ook weer een PET scan en wordt een gedeelte van het afgetapte vocht naar de patholoog opgestuurd. 

Ik was behoorlijk van slag. De struisvogel tactiek werkte nu helemaal niet meer. Je weet dat je heel erg ziek bent en komt te overlijden, maar nu komt het ineens wel heel dichtbij en gaat het veel sneller dan je wilt. Toen Oudste ook nog een lief appje stuurde en ik mijn tranen niet meer kon bedwingen kreeg ik zomaar chocolaatjes van de patiënt die tegenover mij lag. Hij mocht naar huis, maar heeft dezelfde toekomst als ik. Dan voel je elkaar snel aan, dat bleek maar weer.

Gelukkig stonden boodschappen vriendin M. en zingspitcultuur vriendin M. die over 15 jaar vrijwillig bedden rond gaat rijden in het ziekenhuis voor mijn neus. Want ik was nog steeds niet aan de beurt. Een spoedgeval heet dat dan.We maakten nog grapjes over tikkende klokken en snurkende patiënten in de nacht. Maar mijn buurvrouw die de halve middag sliep snurkte niet dus daar maakte ik me niet zo druk om. Wist ik veel dat ze 's nachts elk uur op de pot wilde en een tikkende wekker bij zich had....En dat er om 23.15 uur nog een patiënt werd binnen gebracht (overigens bizar dat er in zo'n nieuw ziekenhuis nog vier persoons kamers zijn...).

Tegen 17.30 uur was ik eindelijk aan de beurt. Spoed dus. En binnen tien minuten was ik ook al weer klaar met de ingreep. Ik vond het nauwelijks wat voorstellen terwijl me van te voren was verteld dat het best pijnlijk kon zijn. Daar trekt mijn buikvlies dus ook al niets meer van aan. In ieder geval was de tijd voor de nieuwe beddenrijdster M. om alle Privé's in de dichtstbijzijnde wachtkamer te lezen veel te kort. 

Daarna begon het wachten tot al het vocht uit mijn buik was gelopen. Een heel apart gezicht om te zien en ongelooflijk dat dat inderdaad allemaal in mijn buik zat. Omdat het inmiddels al best laat was is er toch besloten om de nacht in het ziekenhuis door te brengen. Niet dat ik veel heb geslapen. Ik snap niet dat mensen zijn die kunnen slapen met licht, nachtzusters die praten en lachen alsof het dag is, onrustige mede-patiënten en tikkende wekkers. De Dexamethason hielp ook niet echt mee natuurlijk. En hoewel de ingreep geen pijn had gedaan ging het slangetje 's nachts behoorlijk veel pijn doen.

De volgende ochtend dacht ik lekker naar huis te mogen maar niets was minder waar. Er kwam nog steeds vocht uit mijn buik maar wel in een heel rustig tempo. Weer lichte paniek want de katten moesten echt weer eten. Gelukkig kon ik dat ook regelen; mijn telefoon had nog genoeg energie dankzij batterij besparing. Aan het einde van de dag mocht ik eindelijk weg. En wat was het fijn dat ik bijna de hele tijd, zowel vrijdag als zaterdag, gezelschap heb gekregen van mijn lieve vriendinnen. Een humoristische verpleger die avonddienst had kreeg de eer om het slangetje eruit te trekken en zo was ik toch nog op tijd voor het 50 jarig verjaardagsfeest van S.  Natuurlijk aangepast en op tijd weer naar huis want ik was bekaf. In totaal ben ik zo'n 4,5 liter vocht kwijt geraakt. Wie kan er zeggen dat hij of zij binnen 24 uur zo snel en zo veel is afgevallen? Ik kan in ieder geval weer eten en drinken en verder is het voor nu weer even afwachten.  En tijd om al die plannen die ik nog heb uit te gaan voeren.