Het was niet "gewoon" een extreem laag Hb, het was "gewoon" uitgeput zijn omdat je te vaak over je grenzen bent gegaan. Althans, dat was de conclusie van de specialistisch verpleegkundige. Het was niet de vrouw die ik al zo vaak aan de telefoon had gehad maar een ander en eerlijk gezegd hoop ik dat ik haar nooit meer hoef te zien. Ik voelde me niet echt serieus genomen. Ze begon aan de telefoon al met "ah dan gaan we de Fentanyl ophogen". Terwijl het probleem de moeheid was en niet de pijn?!! Toen mocht ik toch langskomen, bloed prikken en even mijn bloeddruk laten meten. IJzergehalte was laag (5,9) maar te hoog om een zak bloed te geven. Bloeddruk was goed en de rest ook. Nouja, behalve die hoge hartslag maarja, ik had ook veel stress hè. En of ik wel goed sliep. Ze dwong me bijna om slaappillen te gaan nemen. Dat dacht ik dus niet! Haar advies was veel te rusten en te slapen, maar wel elke dag een wandeling te maken van een half uur omdat dat goed voor mijn botten is. Een week later zou ze me bellen om te vragen hoe het ging.
Ik heb inderdaad veel geslapen en gerust en dat heeft zeker effect gehad. Ik ben nog wel moe, maar zo uitgeput als anderhalve week geleden zeker niet. Ik ben zelfs zo gek geweest om een wandelingetje te maken. Wat natuurlijk helemaal niet ging omdat ik bijna door mijn benen heen zakte van vermoeidheid. Toch ben ik van plan wat vaker te gaan lopen. Sinds ik weet dat ik uitgezaaide borstkanker heb doe ik bijna alles op de fiets. En lopen is inderdaad beter om je botten sterk te houden. Maar eerst maar eens wat meer energie krijgen! Overigens heeft de verpleegkundige niet meer teruggebeld.
Vandaag had ik ook al te maken met een eigenwijs type. Omdat ik maandag een afspraak heb met de oncologe mocht ik vandaag wéér bloed prikken. Ik liet de dame van bloedafname mijn fantastische ader zien die ze mocht gebruiken en zei er meteen bij met welke naald en op welke manier ze het beste kon prikken (dikke naald, de boel goed vasthouden tegen het wegrollen en dan snel die naald erin raggen). Maar nee, dat was niet haar stijl zei ze. Dun naaldje, langzaam erin en wat denk je...twee keer naast geprikt. Uiteindelijk toch maar op de hand geprikt, zucht, dus nu loop ik weer met drie pleisters rond. Wie is hier nu de deskundige???
In de tussentijd is de schoolvakantie voorbij. Jongste is voor het eerst naar de middelbare school op een te grote fiets, Oudste is begonnen aan haar examenjaar. Het koorseizoen is ook weer begonnen. Ik ben naar de eerste repetitie geweest maar oh wat viel het tegen; ik kon de helft niet meezingen omdat ik te moe was. Werken is al helemaal geen optie. Ik ben gister wel even lang geweest maar zelfs dat was enorm vermoeiend. Ik vraag me steeds vaker af, hoe lang houd ik dit nog vol. Wie gaat er voor mij zorgen als het niet meer gaat? Ik wil er niet aan denken maar na de laatste maanden met veel pijn en moeheid komt die gedachte toch steeds boven borrelen. Ik laat het daar gewoon maar even borrelen denk ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten