energie

Ondanks mijn moeheid probeerde ik er vorige week toch nog wat van te maken. Je kan grootste dingen willen, maar als dat niet kan ook heel gelukkig zijn met kleine uitstapjes. Een wandelingetje naar de bibliotheek (die veel dichterbij blijkt te zijn dan je denkt als je wat vaker gaat lopen) kan heerlijk zijn en ik heb ook het lezen weer herontdekt (tips voor goede boeken zijn van harte welkom; graag niet te ingewikkeld want de concentratieboog is nog altijd niet geweldig). Dat bracht me op het idee om ook weer eens een bezoekje aan de Emmaus te brengen, de tweede hands winkel hier in de wijk. Ik had mijn 'lucky day' want ik kwam thuis met twee eerste druk Suske en Wiskes voor mijn verzameling, een elpee en een puzzel voor regenachtige dagen. Die daar speciaal op mij lag te wachten, gezien het thema ('van harte beterschap').  

Vrijdag werd ik om 9 uur in het ziekenhuis verwacht. De dag ervoor mocht ik weer eens bij bloedafname langskomen in verband met een kruisproef waarbij mijn bloed met dat van de bloeddonor werd gecombineerd en gekeken werd of ze wel compatibel waren. Deze keer in één keer raak geprikt (ik sta al bekend binnen bloedafname als die mevrouw met dat leuke vat aan de achterkant van haar arm), alleen een beetje dom dat ze heel hoog prikte. Gelukkig trof ik vrijdag een inventieve en handige verpleegkundige die het presteerde om nog hoger te prikken (wat ook nodig was, nooit iets in laten stromen langs een plek die zwak is). 

Ik dacht weer snel thuis te kunnen zijn maar niets was minder waar. Eerst wachten, zoals gewoonlijk. Deze keer werd ik verwacht op de dagbehandeling van de vierde verdieping waar alle chronische patiënten komen zoals die met reuma of de ziekte van Crohn. Het is een kopie van verdieping vijf, oncologie, en ja, ik had de eer om op het "kamertje" te mogen met bed en privé toilet. Het viel me meteen al op dat er een dekbed op het bed lag! Dat is dus nieuw; alle dunne, harde zogenaamde dekens zijn vervangen door dekbedden, hoera!  
Het inlopen van één zakje bloed duurt 1,5 uur en daarna moet er ook nog gespoeld worden dus ik was wel een tijdje zoet. Omdat ik erg slaperig was heb ik het dekbed getest (goedgekeurd). Met enige regelmaat werd mijn bloeddruk en temperatuur gemeten en de verpleegkundige heeft er nog net geen arts bij geroepen. Mijn bloeddruk was zo laag dat ze niet begreep hoe ik op de fiets naar het ziekenhuis was gekomen (ik wel, heel langzaam fietsend en dat wilde ik zelf graag; dat ik altijd iemand kan bellen om me te brengen weet ik hoor!). Om kwart voor twee kon ik eindelijk naar huis.

De dagen erna barstte ik niet ineens van de energie.Wel heb ik twee dagen migraine gehad, denk ik. De hoofdpijn voel ik bijna niet meer door alle pijnstilling, wel was ik vreselijk misselijk. Nu merk ik dat het lopen en fietsen wel beter gaat, en ook kan ik weer normaal de trap oplopen. Pijn heb ik wel maar weinig dus al met al kan ik wel zeggen dat het goed gaat. Dat het maar lang zo mag blijven door kabbelen.