maandag 30 november 2015

storm

De laatste tijd geeft het weer behoorlijk goed weer hoe ik me voel. De schuttingen vallen om en ook ik kan me nauwelijks staande houden. De pijn werd wel heel erg in de loop van de dagen. Ook werd ik in het weekend na de eerste bestralingen behoorlijk misselijk, alweer. Dat is bijna nog erger dan de pijn...Aan het gesprekje met dokter Smid (waar ik 20 minuten op moest wachten) had ik niet zoveel. De dagen erna waren onhoudbaar. Op de momenten dat de kinderen thuis waren en er gekookt moest worden liep/zat/lag/hing (geen enkele houding verlicht) ik te janken en te kreunen van de pijn. Dat wil je niet en je wilt al zeker niet dat je kinderen dat moeten meemaken. Het leidde wel tot hele lange filosofische gesprekken met Jongste die een hele eigen theorie heeft over wat er gebeurt als je dood gaat. En ik heb geluk, want als je zoveel pijn hebt als ik kom je na je dood in een nog mooiere wereld. En ik mag er zelfs al veel eerder naar toe dan de meeste mensen. Ik weet nu dus waar ik het voor doe....

Toen ik de hevige pijn aangaf bij de eerstvolgende bestraling bleek dat de drempels in het UMC laag liggen. Er werd meteen geregeld dat ik met een arts een gesprek kon krijgen. Dokter Smid was niet beschikbaar (niet heel erg..) maar ik mocht bij een vrouwelijks arts komen. Wat was ze aardig, en meelevend! De klachten kwamen volgens haar van vocht dat vrij kwam door de bestralingen. Eén op de drie mensen heeft daar last van en dexamethason helpt daar goed tegen. Ik begon bijna te juichen want dexa is dat middeltje dat ik ook voor de chemo kreeg en waar ik me zo goed van ging voelen. Ik kreeg meteen een pilletje en een recept mee voor de rest van de dagen.  En inderdaad, de pijn verdween, ik werd wat hyper, kreeg meer eetlust (ook erg welkom) en sliep niet zo goed. Maar kon daardoor wel mooi nog wat Sinterklaasgedichten schrijven. En zaterdag aanwezig zijn op onze koordag en dus heerlijk zingen. 

Zondag voelde ik me alweer een stuk minder. Moe en misselijk, en dat met dexamethason, dat is wel vreemd. Mijn familie kwam langs om het Sinterklaas feest te vieren. Ik had de bank geclaimd en hoewel ik me niet optimaal voelde was het een gezellige middag. Maar 's avonds ging het al snel slechter. Hoofdpijn, misselijk en s 'nachts spugen, en niets dat hielp. Het is een wonder dat ik de volgende ochtend mijn medicijnen binnen heb gehouden. Ik heb meteen een afspraak met de huisarts gemaakt en de oncologie verpleegkundige gebeld die mij verwees naar de Radiotherapie omdat ik daar nu in behandeling ben. Ik heb namelijk ook een flinke bult op mijn voorhoofd en dat zit me niet lekker. Ook nu werd er even snel een gesprekje met een arts geregeld. En wie kwam er binnen?! Dokter Jochem! Hij herkende mij ook nog van vorig jaar. Omdat de MRI niet zo lang geleden was gemaakt leek het hem niet logisch dat de klachten vanuit de hersenen kwamen. Die waren immers schoon. Het lijkt erop dat ik gewoon veel pech heb en vaak migraine heb. Die uitgelokt kan worden door alle pijn en spanning van de laatste tijd. Op naar de huisarts dus. En ik weet niet of dat standaard is, maar hij belde me later nog op om te zeggen dat hij alles had doorgegeven aan de huisartsenpost in mijn eigen ziekenhuis zodat ik daar meteen naar toe kon gaan mocht het slechter gaan. Of ik alleen thuis was. En dat ik niet zelf moest gaan rijden. Er bestaan dus ook betrokken radiotherapeuten!

Midden in het stormachtige weer heeft  lotgenoot Sonja vandaag afscheid genomen en zelf gekozen om uit het leven te stappen. Zij had niets meer om zich aan vast te houden in deze storm en heeft losgelaten op een manier waar ik alleen maar respect voor kan hebben. En ik hoop van ganser harte dat zij in die mooiere wereld is gekomen waar Jongste het over had.   

Geen opmerkingen:

Een reactie posten