jubileum

Vandaag heb ik een jubileum. Precies 10 jaar geleden kreeg ik vandaag te horen dat ik borstkanker had. Ik zie mezelf nog staan op het schoolplein om Oudste en Middelste op te halen, Jongste achterop de fiets in het zitje. Huilend en de blikken vol ongeloof van de andere moeders in zicht. Ik ben die dag als een zombie doorgekomen, heb chocola bij de buren gegeten (je moet wat) en 's avonds nog meer gehuild met Zus.31 mei zal altijd een beladen dag blijven. Want hoe cliché ook, dat was inderdaad de dag dat mijn onbevangenheid ophield en ik niet alleen wist maar ook voelde dat het leven in een oogwenk voorbij kan zijn.

Beladen dus, maar ook feestelijk. Want na 10 jaar ben ik er nog steeds. Uitzaaiingen of niet, dat moet gevierd worden dus bedacht ik om maar een taartje te gaan eten. Dat ik dat gister ook al had gedaan met vriendin S. in "ons" bos (van wie is Amelisweerd eigenlijk?) maakte niks uit. Dat was om te vergeten dat de vlinders maar van korte duur waren. Ik dacht dat ik een ingewikkeld leven had maar het kan blijkbaar nog erger. Vandaag werd het uiteindelijk ijs.Ook best feestelijk.

Ondertussen behoren de roze pillen tot het dagelijks leven en de bijwerkingen helaas ook weer. Volgens Jongste lijken de pillen  wel een beetje op een bepaalde kaart van het spel Hearthstone (je raadt het al, een kaartspel voor op de telefoon, enigszins verslavend voor puberjongens). De betreffende kaart verwoest alle Minions op het veld; niet alleen die van de vijand ('de kanker') maar ook die van jezelf ('de goede cellen') . Metaforen zijn overal te vinden. 

Ondanks de mindere dagen kan ik toch wel zeggen dat ik me in het algemeen beter voel dan een jaar geleden. Mijn Hb was de laatste keer zelfs aardig  gestegen. En hoewel ik nog steeds te weinig weeg was ik niet afgevallen. Omdat ik wat benauwd was de laatste tijd heeft de verpleegkundige ook meteen naar mijn longen geluisterd maar dat klonk allemaal goed. Morgen misschien maar weer taart eten.