Vanmorgen mocht ik dan weer eens naar het ziekenhuis. Het viel niet mee want ik moest nuchter ten tonele verschijnen en daar houdt mijn lichaam niet zo van. Ik ben een echt ochtendmens dat graag eerst ontbijt voordat ze naar buiten gaat. Gelukkig scheen de zon dus het was al met al toch een fijn fietstochtje van 10 minuten.
Omdat ik wat aan de vroege kant was besloot ik eerst naar bloedafname te gaan. Daar ging van alles mis, met het computersysteem wel te verstaan waardoor de wachttijd bij de balie maar op bleef lopen maar de prikkers duimen zaten te draaien. Waar heb ik dit eerder meegemaakt? Inmiddels weet ik dat het helpt als je je mond open doet (het klinkt ook best interessant als je zegt "ik heb over 15 minuten een afspraak bij nucleair") dus ineens was ik een spoedje. Ik ga voortaan alleen nog maar op maandag of dinsdag naar bloedafname. Nog nooit zo gemakkelijk geprikt.
Daarna dus naar nucleaire geneeskunde. Ik verheugde me al om de twee mij bekende dames weer te zien maar nee, deze keer werd ik naar binnen geroepen door een Surinaamse meneer die alles heel anders deed, maar gelukkig wel goed het infuus prikte. Deze keer mocht ik in de andere stoel liggen (er zijn twee ligstoelen) dus ik had een ander perspectief. Zo zag ik dat er kunst was opgehangen aan de muur; twee gekke kleurrijke koeienschilderijtjes, en dat het wel 24,1 graden was. Dat klinkt warm maar dat is ook wel nodig als je een uur stil moet liggen en het liefst ook nog zoveel mogelijk ontspant.
Gelukkig was één van de dames er wel (altijd fijn om een bekend gezicht te zien) en ik vroeg haar wat dat nou eigenlijk kostte, zo'n petscan. Ze wist het niet zeker, maar het zou al snel zo'n 1000 euro zijn (overigens komt dat voornamelijk door de radio actieve stof die je krijgt ingespoten; voelde me ineens heel rijk). Des te meer reden om maar te genieten van een half uur doen alsof je op het strand ligt. Hoewel mijn gedachten meer bij Athene waren. En toen ik dacht klaar te zijn bleek dat ze vergeten waren mijn schedel mee te scannen. Mocht ik nog een keer in de scan van één miljoen, wat een geluk. Wel een beetje jammer dat ik nu nog langer moest wachten tot ik kon eten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten