Hoewel ik weet dat mijn weerstand niet optimaal is en het gevaar voor infecties groot is kon ik het toch niet laten. Zaterdag bracht de postbode mij een dikke envelop met daarin allemaal tekeningen van de kinderen op mijn werk. Dus toen maandag de zon scheen en ik me best aardig voelde ging ik even een uurtje naar mijn werk. Het werden er drie. Wat voelde het goed om daar weer te zijn, echt heerlijk. Maar in de namiddag voelde ik me ineens niet lekker worden. Zou ik die ochtend dan toch iets opgelopen hebben? Of kwam het door Oudste die met Pasen ziek was geweest. Ik was in ieder geval heel blij dat ik Domperidon (een medicijn tegen braken en misselijkheid) in huis had; heeft mijn persoonlijke apotheek toch nog voordelen.
Tussen de bedrijven door toch nog "even" dakraam rolgordijnen opgehangen (wat geen 5 minuten duurde zoals op de site stond maar toch echt veel langer...) en eindelijk de scheidingspapieren ondertekend. Wat ook niet zonder slag of stoot ging maar de handtekeningen staan er en ik kan nu verder. En ik hoop voor hem hij ook. Diezelfde avond kwamen de kinderen voor het eerst in het nieuwe huis slapen, zo fijn!
Woensdag nog steeds niet lekker toch naar het ziekenhuis voor de derde chemo van kuur twee. Maar met een absolute granulocyten waarde van 0,53 krijg zelfs ik hem niet. Ik had me zo verheugd op de Dexamethason maar ik moest het zonder doen. Scenario twee is nu ingezet wat betekent dat ik nu twee weken achter elkaar de Paclitaxel krijg en dan een rustweek heb. Dus ik kan alles in mijn agenda weer gaan veranderen. Hoezo je moet flexibel zijn?
Het was een goede dag om een vrije dag te hebben want het was fantastisch weer. Maar ik heb de zon voornamelijk vanaf de bank gezien. Ondertussen regelmatig mijn temperatuur opnemend op verzoek van het ziekenhuis om sluipende infecties voor te zijn. Gelukkig voel ik me inmiddels weer beter. En het voordeel van een rustweek is dat mijn smaak weer terug komt en ik weer kan genieten van lekkere dingen. Want als alles naar karton smaakt (ik overdrijf niet, alles smaakt raar na de chemo, zelfs water), vergaat de zin om te eten je ook wel. Morgen staat het bakken van een taart dus op het programma.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten