moeier

En het wordt steeds zwaarder...In de tuin heb ik al die tijd niets gedaan (en waar zijn die sterke mannen die mijn tuin komen betegelen eigenlijk?). Ik heb buurmannen die vooral discussiëren over schuttingen maar niet in actie komen. Toch heeft het ook wel wat, al die tuinen waar je gewoon in kan kijken en waar meestal niets te zien is. Behalve bij mijn eigen buren dan waar sinds vorige week een mega trampoline staat (het was al een vermakelijk schouwspel om de buurman dat ding in elkaar te zien zetten). Alle kinderen in dit nieuwe blok huizen hebben de trampoline ook gevonden. Over het algemeen is dat best gezellig, maar het afgelopen weekend was ik er niet zo blij mee. Nu kwam ook alles tegelijk.

Ik had echt geen zin om woensdag naar het ziekenhuis te gaan, ik ben het zo langzamerhand zat die chemokuren. Maar vooruit, deel 2 van kuur 5 ging erin en ik had de beste plek in de zaal dus zo erg was het nu ook weer niet. En retteketet, het is altijd feest met zusters Wilma en Jet. Ook de dag erna was prima te doen, zoals gewoonlijk. Met de arts-assistent (jammer, haar stage op afdeling 5b zit er bijna op dus de volgende keer weer iemand anders) afgesproken dat ik op donderdagavond niet één maar twee pleisters fentanyl zou plakken. Dat omdat ik steeds op vrijdag en zaterdag meer pijn heb t.g.v. de chemo en ik huiverig ben om oxycodon te slikken. Aan één pleister was mijn lichaam al gewend dus een tweede erbij zou vast ook wel lukken. 

Het is me nog gelukt om vrijdagmiddag met Jongste naar de kapper te gaan hoewel alles in Leidsche Rijn al draaide en mijn eetlust beneden peil zakte.De avond ging ook nog aardig maar de nacht was niet goed. Ik voelde me echt vreselijk ziek. Verhoging, snelle hartslag, misselijk, en steeds weer in slaap vallen, ook zaterdag overdag. In plaats van op de verjaardag van Jongste te zijn (die het voor de familie vierde, gelukkig bij zijn vader en niet bij mij), belde ik naar het ziekenhuis om te vragen wat ik moest doen. Het was  nauwelijks vol te houden, ik kon niet eten ,drinken of overeind komen. In overleg mocht de tweede pleister eraf en heeft Zus in het ziekenhuis extra (sterkere) medicijnen tegen de misselijkheid gehaald. 

Ook zondag was nog geen feest. Ik dacht dat ik wel even naar de voetbal kon fietsen om een wedstrijdje van Jongste te bekijken maar na 10 minuten moest ik alweer terug, het ging echt niet. Dat zijn van die momenten dat ik extra baal. Ziek zijn en er dan ook niet voor je kinderen kunnen zijn. Sterker nog, Middelste was er voor mij. Zoals altijd Middelste weer. Ze fietste met me mee (ik durfde niet alleen) en heeft 's avonds zonder dat ik het wist de hele afwas in haar eentje gedaan. 

Ondertussen was er ook nog een kat verdwenen. Hij is vanmorgen ziek weer teruggekomen, en ik vermoed omdat hij iets heeft gegeten dat niet goed is voor katten zoals elastiek. Maar, nog erger, het gaat ook nog eens slecht met mijn moeder. Ik ga haar nu niet meer vertellen dat ik kanker heb. Ze vergeet te eten, te drinken en wat al niet meer dus ook dat ik ziek ben. Dat ik niet naar haar toe kan valt me ook zwaar.

De buren zullen het inmiddels ook wel door hebben dat ik ziek ben. Als je buiten met een mutsje op loopt terwijl het 28 graden is en er van je wenkbrauwen en wimpers inmiddels ook niet veel meer over is zou er toch een lichtje moeten gaan branden. Nog twee keer...gelukkig nu eerst een rustweek, joepie!