moe

Wat was de rustweek weer heerlijk. Even niet ziek, zwak en misselijk zijn want ik merk wel dat de chemo's steeds meer van me vragen. Ik voel me vooral steeds moeier worden. Het nadeel is dat ik alle leuke dingen in die rustweek probeer te stoppen zodat het uiteindelijk toch geen rustweek wordt. Maarja, ik heb geen keus want ik wil ook nog zoveel. 

Zo heb ik binnen een week weer wat dingen in de tuin gedaan, samen met het koor opgetreden (kwam dat even goed uit, precies in die week!) en ben ik met Jongste naar de dierentuin geweest. Het was zijn eigen idee, het weer werkte mee en er waren leeuwen en pinguïns dus onze dag kon niet meer stuk. We hebben het zelfs over mijn ziekte gehad, wat voor hem best bijzonder is want hij praat niet zo graag over dat soort dingen (sterker nog, hij is bijzonder goed is het ontkennen en verdraaien van de waarheid). Ik weet niet meer hoe we erop kwamen maar ik zei iets over dat ik wel pech had dat ik korter zou leven dan de gemiddelde mens, maar dat er ook veel mensen waren die nog korter leefden. Jongste vond dat ik juist geluk had, samen met alle mensen die überhaupt leven. Want weet je wel hoe klein de kans is dat je sowieso geboren wordt! En hij heeft gelijk. Ik heb al zoveel geluk gehad in dit leven. Zelfs nu zeg ik wel eens gekscherend dat ik zoveel geluk heb, alleen jammer van die kanker.

Ook jammer dat een week maar zeven dagen heeft en ik woensdag alweer naar het ziekenhuis moest (of mocht, het is maar hoe je het bekijkt).Bloedwaardes waren goed dus ik mocht weer. Ook kreeg ik weer Zometa, de botversterker. Met de arts-assistent heb ik afgesproken om eens na te denken om de dosis Fentanyl op te hogen omdat ik toch meer pijn heb de laatste tijd. Dat is elke keer weer een stap voor me, nog meer pijnstilling. En hoewel ik nu wéér heel veel pijn heb na de laatste chemo durf ik de oxycodon (die ik gewoon in huis heb) niet in te nemen. Te bang voor de bijwerkingen. Want daar doet mijn lichaam wel aan mee. Ik heb nu wéér griepachtige verschijnselen gekregen na de Zometa en dat zou niet moeten gebeuren. Terwijl iedereen op de eerste tropische dag van dit jaar liep te puffen van de hitte lag ik binnen onder een slaapzak te klappertanden. En wees gerust, ik bleef net onder de 38,5 dus ik hoefde het ziekenhuis niet te bellen. 

Donderdag voelde ik me dankzij de dexamethason nog aardig dus het avondje pubquiz in Maximus kon doorgaan. Toch nog iets leuks in deze verder waardeloze week. Dat we één na laatste zijn geworden mag de pret niet drukken. En ongelooflijk op welke antwoorden je nog komt met chemo brains.