stabiel!

Dat "even" een petscan doen was natuurlijk een grap. Ik zou de scan vorige week al moeten krijgen maar omdat het apparaat de week ervoor kuren had en ze mensen naar huis moesten sturen en die later opnieuw moesten inplannen werd ik pas gister ingepland. Omdat ik inmiddels weet dat je gewoon een grote mond moet hebben en alles moet vragen (nee heb je, ja kan je krijgen) mocht ik gelukkig in de ochtend komen en niet  in de middag wat ze eerst wilden. Dat is heel wat makkelijker als je niet mag eten van te voren.

Dus zat ik gister op tijd in de wachtruimte, maar al snel bleek dat er weer eens iets mis was. Van mede patiënten hoorde ik dat de pet/ct scanner  kapot was en het was maar de vraag of we nog gescand konden worden. Er was inmiddels al een technische man bij gehaald. De meneer die voor mij aan de beurt was en samen met zijn jongere vrouw zat te wachten ("uw dochter mag mee naar binnen als ze wil hoor" .... "nou met die dochter ben ik al 16 jaar getrouwd".....altijd een feest in het Antonius haha) werd naar huis gestuurd. Voor mij hadden ze iets anders bedacht. Omdat ik de volgende dag al een uitslag gesprek zou hebben moest ik wel gescand worden. Als dat niet in Utrecht ging lukken zou ik naar Nieuwegein moeten. Daar mocht ik dan op kosten van het ziekenhuis met de taxi naar toe om ze daar van hun lunchpauze te beroven. 

Dat zou natuurlijk weer een leuk verhaal zijn geweest voor dit blog maar het bleek niet nodig. Na een klein uurtje mocht ik dan toch naar binnen, prikte zuster Mariska me bont en blauw en waaide ik bijna de scanner uit ("nee hoor, het apparaat waait altijd al zo hard"...echt niet!).

Vandaag mocht ik dus weer naar het ziekenhuis, maar nu voor de uitslag. Zus was natuurlijk weer mee en heeft ervoor gezorgd dat ik voortaan naar de schoenen van mijn oncoloog ga kijken. Het schijnt dat zij namelijk altijd dezelfde schoenen aan heeft. Na de bekende vraag 'hoe is het met u' vertelde de onoloog al snel dat de scan een stabiel beeld laat zien. Ook de tumormarker is nagenoeg stabiel (zelfs een beetje gedaald) en andere bloedwaardes waren aanzienlijk gedaald (wat goed is). Oftewel goed nieuws. De chemokuren hebben wat gedaan en hopelijk blijft het effect nog even nawerken. Om mijn botten te versterken krijg ik geen Zometa meer maar mocht ik kiezen tussen de Bonefos pillen (waardoor ik 's morgens een uur niet mag eten na het opstaan) of een injectie die iemand elke vier weken aan huis komt geven. Antonius behoort blijkbaar niet tot de ziekenhuizen waar je sommige medicijnen niet krijgt aangeboden omdat ze duur zijn. Ik heb natuurlijk gekozen voor de injectie. 

Van mijn lotgenoten op Facebook  had ik gehoord dat er tegenwoordig ook op een ander gen dan BRCA 1 en BCRA 2 wordt getest en dat is het CHEK2 gen. Acht jaar geleden is mijn DNA getest op de eerste twee genen en dat had ik niet, nu heb ik een afspraak met de klinisch geneticus om ook op CHEK2 te testen. Daar zou ik sowieso een oproep voor krijgen maar daar ga ik niet op wachten (kan wel een jaar duren). Toch weer spannend.

Bij de oncoloog hoef ik pas over zeven weken terug te komen. Ik kan nu beginnen met bijkomen van alle chemokuren. De vakantie is begonnen!