Zo snel alweer een nieuw bericht, dat kan niet veel goeds betekenen. En dat is ook zo. Het leek zo goed te gaan en ja, misschien deed ik daarom ook teveel. Maar het voelde mentaal zo goed....
Zaterdagmiddag voelde ik ineens een pijn opkomen in mijn rechterschouder. Ik ben meteen weer begonnen met pijnmedicatie en wel de hoogst gedoseerde die vrij verkrijgbaar is. Maar helaas, het helpt maar minimaal. Op sommige momenten zit ik gewoon te huilen van de pijn, ik kan bijna niets meer met mijn rechterarm (ik begin aardig bedreven te raken in met links typen), en slapen tja, dat is nu meer een aaneenschakeling van dutjes. Ik ben zelfs niet naar de koorrepetitie geweest en dat wil heel wat zeggen. Pijn op deze plek had ik eigenlijk al veel eerder verwacht. Op de eerste scan eind september was al te zien dat mijn rechterschouder en -schouderblad behoorlijk aangedaan zijn. Een wonder eigenlijk dat ik er nu pas wat van voel.
Maar goed, wat doe je dan, na de derde slechte nacht...Je herinnert je het kaartje dat je de laatste keer van de oncoloog hebt gekregen. Dat je eigenlijk de eerste keer al had moeten krijgen (....). Oncologie, verpleegkundig specialist. Telefonisch spreekuur tussen 08.00 en 09.00 uur. Las ik toen ik om 09.15 uur belde....Gelukkig was dat geen probleem, het was een lieve verpleegkundige die nu gaat overleggen of ik een lichte dosis morfine mag krijgen. Ibuprofen helpt namelijk goed in het geval van spierpijn en ontstekingspijn, maar niet tegen de botpijn die ik nu heb.
Gelukkig is het slecht weer en mis ik niks aan niet buiten zijn. En hoewel het niet altijd soepel loopt zorgt P. op zijn manier goed voor me. Verder blijf ik maar naar de voordelen kijken van deze hopelijk tijdelijke dip. Ik zie de kinderen nu meer, de tas van filmclub familie H. is nog niet leeg en ik kom eindelijk toe aan lezen. Wel jammer van die pijn.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten