Antwerpen

Toch heb ik elke keer weer geluk. Op de momenten dat ik wat leuks heb gepland gaat het over het algemeen goed. Het kwam vast door alle lieve berichtjes, voorjaarsbloeiers en het heerlijke fruit dat langs gebracht werd, want op de dag dat we naar Antwerpen zouden gaan voelde ik me een stuk beter. Ik heb zaterdag zelfs een stuk gelopen (wat ook wel moest want hoe kan je anders shoppen met je dochter) wat ik die avond natuurlijk wel moest bezuren maar het was het dubbel en dwars waard.

En het was echt een goed hotel want ik heb goed geslapen en dat doe ik anders nooit de eerste nacht in een vreemd bed. En het uur wachten in de ochtend voordat ik mag ontbijten viel ook minder zwaar met de heerlijke douche en het vooruitzicht van een zeer uitgebreid ontbijtbuffet. Ik ben dan ook eindelijk eens aangekomen.

Gelukkig was het niet zo dat ik na dit weekend weer terug bij af was. Integendeel, ik voelde me erg goed en kon eindelijk weer eens naar mijn werk. Ondanks het feit dat mijn vaste collega er niet was (de griepepidemie zou in Utrecht op zijn retour zijn maar daar is in Leidsche Rijn nog niets van te merken) was het toch fijn om er te zijn en de kinderen weer te zien. En echt, wat kunnen peuters in twee weken tijd groeien.

Waar ik nog wel aan moet wennen is dat ik elke drie dagen (72 uur) een nieuwe fentanyl pleister moet plakken. Of liever gezegd pleistertje want het is maar een klein dingetje (2x2 cm). Het is al een hele kunst om de verpakking open te krijgen (volgens de bijsluiter met de punt van een schaar hmm wie dat kan is echt knap) en het dan is het nog zoeken naar de oude pleister, doorzichtig met kleine lettertjes, die eraf moet. Gelukkig heb ik nu andere met donkere lettertjes want zoals dat zo vaak gaat met medicijnen is het merk weer eens veranderd. Maar hoe onthoud je nu wanneer je de pleister moet vervangen? Er is geen alarm dat je zo kan instellen dat het elke drie dagen op dezelfde tijd afgaat. Gelukkig kan ik nu weer helder denken, dat scheelt.