pijnstilling

Vroeger dacht ik altijd, als je pijn hebt neem je een pijnstiller en dan voel je niks meer. Zo werkt het helaas niet. Ik dacht dat ik me beter zou gaan voelen met de Fentanyl pleisters maar ook dat ging niet zoals ik bedacht had (overigens worden het ook wel morfine pleisters genoemd wat ze in feite niet zijn; de werkzame stof lijkt wel op morfine en ja, het valt ook onder de Opiumwet).  

Omdat de pleisters pas na 12-24 uur beginnen te werken kreeg ik er ook nog mini blauwe pilletjes bij met de fantastische naam Oxycodon voor de eerste dag. Volgens Wikipedia is dit middel populair onder druggebruikers in de VS nou, bij mij niet!  Volgens de bijsluiter zou het na een half uur moeten gaan werken maar ik merkte niets. Echter na vijf kwartier begon de kamer om me heen te draaien en werd ik ontzettend misselijk en suf. Pijn had ik nog steeds maar omdat ik zo suf was en steeds in slaap viel merkte ik daar niet zoveel van.

De pleisters bleken helaas hetzelfde effect te hebben. De volgende dag had ik weliswaar iets minder pijn maar voelde ik me vreselijk beroerd. Ik had me nooit gerealiseerd dat ook pijnstillers zoveel bijwerkingen kunnen hebben dat je daar ook weer medicijnen voor moet slikken. Dus weer mocht iemand voor mij naar de apotheek om Primperan te halen( tegen misselijkheid en braken). En magnesium kauwtabletten in plaats van de lactulose die de apotheek zonder overleg (!) had meegegeven en die ik niet eens mag hebben (ik heb namelijk een lichte lactose intolerantie). Dat is dan weer tegen eventuele verstopping als gevolg van de Fentanyl. En eindelijk heeft iemand me een goed advies gegeven over het gebruik van al die pijnstilling (paracetamol als basis, altijd...), het werd tijd na vijf maanden.

De eerste dagen heb ik dus veel geslapen, de sufheid is inmiddels een stuk minder. Maar dat ik me nou heel lekker voel kan ik niet zeggen. Mijn eetlust is weer beneden peil, ik heb een zwaar hoofd, voel me doodmoe en heb nog steeds pijn. Als ik de paracetamol heb geslikt gaat het iets beter, voor een paar uurtjes. De pijn in mijn schouder is veel minder maar zoals dat elke keer gaat is de pijn nu verschoven naar mijn onderrug. En het maakt niet uit of ik stil zit, lig of beweeg, het is er constant. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het klappertanden en het zweten 's nachts. 

Als ik dit teruglees klinkt het wel heel zielig, maar eerlijk gezegd voel ik me nu ook zo. Het is zo moeilijk om positief te blijven als alle leuke dingen je ontnomen worden. Geen pannenkoeken verjaardag bij M. vandaag, geen gitaar spelen, en de vraag is of ik vrijdag wel in staat ben om met Middelste naar Antwerpen te gaan. Aan Athene denken we nog maar niet (hoewel ik daar nu wel een verklaring voor moet aanvragen bij het ministerie, ik ga drugs meenemen!). Tussen alle ellende door nog wel op consult geweest (half slapend) bij de endodontoloog waar je ook niet voor je lol heen gaat. 

En toch, toch blijven daar die positieve kleine dingetjes. Terwijl ik dit schrijf krijg ik van twee mensen een berichtje, of ik het leuk vind als ze langskomen voor een kopje thee. Ik kan weer wat meer met mijn rechterarm. Takis, die gezellig met me mee deed en drie dagen niet at begint op te knappen. En hoop, er is altijd hoop op betere tijden.