Ik werk nog steeds boventallig, maar merk wel dat het wat beter gaat. Toch ligt het gevaar op de loer. Gister voelde ik me zo goed dat ik naar de stad ben geweest. Maar na een uur kreeg ik plotseling enorme pijn in mijn rug. Eigenlijk moet ik winkelen van bankje naar bankje. En zo doe je weer dingen die je normaal ook nooit deed. In de traverse van Hoog Catharijne staan tegenwoordig grote banken met tafels en kan je naar buiten kijken, recht in de beerput van de Catharijnesingel. Je kan je ook omdraaien en naar het winkelend publiek kijken. Ik kan het iedereen aanraden.
Inmiddels hebben we elke dag de krant, het ene proefabonnement volgt op het andere en ik weet niet eens hoe dat kan. De komende 12 weken zijn we in ieder geval voorzien van nieuws. Maar of ik nu zo blij moet zijn met dat nieuws weet ik niet. Wat ik meemaak is natuurlijk best erg, maar er zijn nog veel ergere dingen op de wereld. Zo blijkt alles maar weer relatief, altijd. Er is ook iets vreemds aan de hand, of misschien niet vreemd maar wel opvallend. Ik huil om alles. Nu hield ik het sowieso al nooit zo makkelijk droog bij zielige films, maar het is nu wel heel erg. Ik lees dan ook regelmatig huilend de krant. Hoe het komt weet ik niet. Van de medicijnen lijkt me niet want dit had ik niet de vijf jaar dat ik eerder hormoontherapie had. Misschien dat de uitzaaiingen in mijn schedel ergens op mijn emotie centrum drukken. Of het komt gewoon omdat ik ongelooflijk veel emotionele dingen heb meegemaakt het afgelopen jaar.
Als tegenhanger voor al die ellende in de wereld heb ik meteen wat leuke dingen gedaan en gepland. Ik huil snel maar kan ook makkelijker beslissen. Dus na Antwerpen deze maand ga ik in februari naar Athene. Zo lang het kan, en niemand weet hoe lang dat is, wil ik elke vakantie weg. Ik heb niet gekozen voor de zon (ook aantrekkelijk), maar wel voor het weerzien met de liefste Grieken die ik ooit ontmoet heb. Want daar gaat het om, zijn bij de mensen waar je van houdt. En die van jou houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten