In ieder geval deed het me wel weer nadenken. Want ik heb in de loop der jaren heel wat spulletjes bewaard omdat ik er herinneringen aan bewaar. Op de besloten Facebook pagina van lotgenoten waar ik lid van ben las ik dat veel lotgenoten alles al hebben geregeld voor de laatste levensmaanden. Van hospice tot uitvaart. Wat dat betreft ben ik een struisvogel die zich daar absoluut nog niet mee wil bezig houden; ik hou me liever bezig met leven. Maar met het nalezen van al mijn dagboeken (een stuk of 30) zou ik best eens kunnen beginnen. Die bezigheid had ik bedacht voor als ik een jaar of 70 zou zijn maar dat moet maar wat vervroegd worden. Lezen en vernietigen want ik moet er niet aan denken dat mijn kinderen straks al mijn ontboezemingen en geklaag over mijn ongelukkige liefdesleven lezen.
En zo kwam ik naast een doos vol dagboeken ook nog een doos met spullen tegen die alleen voor mij betekenis hebben. Wie is er nu geïnteresseerd in een topografie schriftje uit de vierde klas? Een Rome reisverslag? Oude agenda's? Ik bewaar wat dingen die écht leuk zijn, van sommige dingen maak ik een foto, andere dingen gooi ik na het lezen weg. Daar gaan de liefdesbrieven van mijn eerste vriendje, uitnodigingen voor feestjes, schriften met zelfverzonnen verhalen (en nee, die wil niemand lezen!). Het concertkaartje van INXS (1 november 1990) bewaar ik toch nog maar (wat was de toegangsprijs voor een concert toen nog laag), net als het werkboekje van 'op weg door de wereld' uit de eerste klas. Maar ik moet de meeste dingen nu los gaan laten, letterlijk door ze weg te gooien. Ik begin er al bedreven in te raken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten