opruimen

De pijn werd minder, gelukkig, maar volgens de arts assistente ( een nieuwe, die enorm veel tijd voor haar patiënten neemt, hoera!) hoefde de pijn helemaal niet van de Zometa te komen. En we zaten al bijna klaar met een zak bloed om me op te peppen maar plotseling bleek mijn Hb weer te zijn gestegen. Blijkbaar stijgen de waardes naarmate ik me slechter voel, apart. Helaas is aan de kapotte mondhoeken en de pijnlijke nagels niets te doen. Dus deel twee van kuur vier mocht erin. Dag drie en vier waren weer behoorlijk pijnlijk. Ik ga er maar vanuit dat het komt omdat de chemo iets doet.

Zoals alle vorige keren voelde ik me nu ook op donderdag weer het best dankzij de dexamethason. Ik plan bezoekjes dan ook bij voorkeur op die dag en dat was deze week wel heel leuk. Ik had wel twee bezoeken waarvan één van een oud klasgenoot van de lagere school. Dat was een reis terug in de tijd van zo'n 35 jaar.Nu betrap ik mezelf en leeftijdsgenoten er wel vaker op dat we steeds vaker zwelgen in jeugdsentiment, maar oh wat kan dat toch heerlijk zijn.  En hoe is het toch mogelijk dat iemand die je meer dan 30 jaar niet hebt gezien de perfecte cadeautjes meeneemt?

In ieder geval deed het me wel weer nadenken. Want ik heb in de loop der jaren heel wat spulletjes bewaard omdat ik er herinneringen aan bewaar. Op de besloten Facebook pagina van lotgenoten waar ik lid van ben las ik dat veel lotgenoten alles al hebben geregeld voor de laatste levensmaanden. Van hospice tot uitvaart. Wat dat betreft ben ik een struisvogel die zich daar absoluut nog niet mee wil bezig houden; ik hou me liever bezig met leven. Maar met het nalezen van al mijn dagboeken (een stuk of 30) zou ik best eens kunnen beginnen. Die bezigheid had ik bedacht voor als ik een jaar of 70 zou zijn maar dat moet maar wat vervroegd worden. Lezen en vernietigen want ik moet er niet aan denken dat mijn kinderen straks al mijn ontboezemingen en geklaag over mijn ongelukkige liefdesleven lezen.

En zo kwam ik naast een doos vol dagboeken ook nog een doos met spullen tegen die alleen voor mij betekenis hebben. Wie is er nu geïnteresseerd in een topografie schriftje uit de vierde klas? Een Rome reisverslag? Oude agenda's? Ik bewaar wat dingen die écht leuk zijn, van sommige dingen maak ik een foto, andere dingen gooi ik na het lezen weg. Daar gaan de liefdesbrieven van mijn eerste vriendje, uitnodigingen voor feestjes, schriften met zelfverzonnen verhalen  (en nee, die wil niemand lezen!). Het concertkaartje van INXS (1 november 1990) bewaar ik toch nog maar (wat was de toegangsprijs voor een concert toen nog laag), net als het werkboekje van 'op weg door de wereld' uit de eerste klas. Maar ik moet de meeste dingen nu los gaan laten, letterlijk door ze weg te gooien. Ik begin er al bedreven in te raken.