Dinsdagmiddag werd ik gebeld door het ziekenhuis. Of ik de volgende ochtend om 8 uur voor een MRI scan in ....jawel...Nieuwegein wilde komen. En nee dat kon niet in Leidsche Rijn want ik was een spoedje. Inmiddels heb ik een hele bos haar op mijn tanden als het om dit soort afspraken gaat dus ik heb aangegeven dat dat voor mij onmogelijk was. Ik werd doorverbonden met planning en toen bleek dat ik vrijdagochtend wel in Leidsche Rijn terecht kon. En oh, wat kwam dat goed uit want "mevrouw, ik zie hier staan dat u 's middags een afspraak met de oncoloog heeft". Dat had ik toch maar mooi geregeld. Dacht ik. Twee uur later werd ik door de assistente van de oncoloog gebeld. Een beetje bozig omdat ik de MRI afspraak had verzet en de afspraak van donderdagmiddag (???) nu weer verzet moest worden. Goh, die afspraak was toch vrijdagmiddag? Nee, en dat moest ik ook niet aan mensen vragen die daar geen verstand van hadden. Oké, het was me medegedeeld maar goed. Nu kon ik alleen geen afspraak meer krijgen bij de oncoloog omdat die op vakantie ging maar wel bij een arts assistent. Prima, dat wist ik al. Dinsdagmiddag dus. De volgende dag werd ik weer gebeld! De oncoloog vond het bij nader inzien toch niet zo'n goed idee dat ik door een arts assistent gezien werd dus was mijn afspraak verzet naar dinsdagochtend zodat een collega oncoloog mij kan ontvangen. Bij de kanker heb ik blijkbaar gratis een cursus "hoe word ik superflexibel en mondig" gekregen.
Vrijdagochtend dus voor de MRI scan naar het ziekenhuis. Het apparaat ziet eruit zoals de meeste scanners. Met behulp van een grote sterke magneet en radiogolven worden in die scanner bepaalde signalen in het lichaam opgewekt die door een antenne worden opgevangen. Die signalen worden verwerkt tot een afbeelding die op een beeldscherm kan worden bekeken. Zo kunnen gemakkelijk doorsneden van het lichaam (in mijn geval de onderrug) of bepaalde organen worden gemaakt alsof er plakjes van zijn gesneden.
Het was voor mij negen jaar geleden dat ik een MRI scan had gehad en het enige dat ik me nog herinnerde was dat het een hels kabaal maakte. Dat is nog steeds zo. Ik kreeg een koptelefoon op om mijn gehoor te beschermen en kon desgewenst naar Radio 2 luisteren (andere zenders waren geen optie; sinds iemand iets aan de computer had gedaan konden ze alleen Radio 2 aanbieden). Ik heb er niet veel van kunnen horen. Het eerste liedje en al het gepraat sowieso niet. De tweede plaat is er één waarvan ik nog twijfel of ik ik hem op mijn uitvaart wil laten horen dus dat was al geen leuke associatie. De derde plaat was van Herman Brood, gelukkig. En Saturday Night was het al bijna dus dat kwam goed uit.
Net toen ik dacht dat ik klaar was werd ik weer naar de wachtkamer gestuurd ("wacht u maar bij dat grote schilderij van Herman Brood"...wacht, is dit toeval?). Ik mocht namelijk ook nog als bonus wat röntgenfoto's laten maken. En wat was nu het geval, dat mocht ik doen bij de man die negen jaar geleden bij de echo en punctie aanwezig was. De dag dat mijn leven volledig veranderde en de man wiens gezicht ik nooit, maar dan ook nooit zou vergeten. Hij kende mij natuurlijk niet meer en snapte niet dat ik hem nog herkende ("maar ik draag nu een bril"). Of alles nu dan wel goed was. Van mijn ontkennende antwoord schrok hij toch wel een beetje.
Overigens had ik vrijdag ook een afspraak met de diëtiste. Omdat ik weinig eetlust heb en er dagen zijn dat ik zo misselijk ben dat ik bijna niets eet krijg ik nu aanvulling in de vorm van dieet drankjes. Bij mijn moeder had ik al gezien dat dat goed kan helpen om weer op gewicht te komen. Inmiddels heb ik een proefpakket binnen gekregen met allerlei smaken en soorten. Tot nu toe vind ik het helemaal niets.Mijn moeder vindt de flesjes Nutridrink lekker, ik vind het ronduit vies. Het is superzoet en hoewel de diëtiste zei dat alles lactose arm was zie ik op elk flesje staan "bevat melk". We zullen zien hoe dit verder zal gaan....
Die avond voelde ik me best aardig wat goed uit kwam omdat Broer zijn 60e verjaardag vierde. Heerlijk, zo'n Surinaams feest met goede muziek. Jammer dat er dan altijd weer mensen zijn die op meelijwekkende manier vragen hoe het nu toch met je is. Natuurlijk is het fijn als mensen aandacht voor je hebben maar ik had die avond meer zin in een feestje. Uiteindelijk is het goed gelukt, ik heb zelfs heel eventjes een beetje gedanst.
De volgende ochtend werd ik wakker met een gevoelloze lip en kin, alsof de verdoving van de tandarts nog niet helemaal is uitgewerkt. Ik had het één keer eerder gehad maar nu bleef het gevoel aanhouden. Het is nog steeds niet helemaal weg dus ik ben bang dat ik iets heb wat bijna nooit voorkomt (dat zou namelijk echt iets voor mij zijn); een uitzaaiing in of op het kaakbot. Dinsdag ook meteen maar even aankaarten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten