vrijdag 2 oktober 2015

021015

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik de diagnose "uitzaaiingen "  kreeg. Een jaar. Wat kan er in een jaar veel gebeuren. Ik heb talloze malen bloed moeten laten prikken, negen keer bij de oncoloog geweest, één keer een röntgenfoto laten maken, een bot punctie gehad, tien bestralingen gehad, de radioloog vier maal gezien (wat geen straf was), de orthopeed één maal gezien, een mammografie, echo en punctie van mijn zogenaamde gezonde borst die toch niet zo gezond bleek gehad,  de chirurg  één maal gezien, een aantal keer de gespecialiseerde verpleegkundige aan de telefoon gehad, maatschappelijk werkster regelmatig gesproken, vier keer een pet/ct scan gehad, 13 keer chemo afgifte gehad, twee maal bloedtransfusie gekregen, twee keer Zometa gekregen en drie maal Xgeva. Verder heb ik ongelooflijk veel Paracetamol geslikt en daarnaast Ibuprofen, Fentanyl, Oxycodon, Bonefos, Primperan, Dexamethason, Lucrin en Tamoxifen geslikt, geplakt of toegediend gekregen. Niet allemaal tegelijk natuurlijk. Maar toch, het is veel, heel veel. 

Daarnaast ben ik ook nog "even" verhuisd en gescheiden, waren er problemen met Oudste, is Jongste naar de brugklas gegaan en werd mijn moeder behoorlijk ziek. 

Gelukkig waren er ook veel fijne ervaringen als tegenhanger, hoe hou je het anders vol? Koorleden en vriendinnen die in mijn huis kwamen klussen, verrassingen, uitjes, kaartjes, bezoekjes, cadeautjes, lieve woorden. Oude contacten werden versterkt, en ik leerde nieuwe mensen kennen die ik zonder deze ziekte nooit had leren kennen. Het was dus niet alleen maar kommer en kwel. 

Binnenkort weet ik wat er lichamelijk na een jaar veranderd is. Ik vermoed dat de scan wel wat zwarter zal zien van de uitzaaiingen, maar hoop dat het nog steeds beperkt is gebleven tot het skelet. Voor de toenemende pijn heb ik nu een hogere dosis Oxycodon gekregen. Ik had het nog niet eens genomen of de pijn werd al minder. Ik maak me wel zorgen over mijn eetlust. Ik ben nu al weken lang niet lekker, misselijk en eet weinig. Soms heb ik wel ineens zin in iets (meestal zijn  dat geen gezonde dingen) en die eet ik dan maar. Ik ben nu even aan de gevulde koeken....

Onlangs hoorde ik binnen één week van het overlijden van twee lotgenoten. Ik schrok ervan en het heeft me er toe gezet dat ik nu toch alles wil gaan regelen voor "als het zover is". Maar waar begin je? Een tijd geleden heb ik ook al op internet gegoogeld naar uitvaartmaatschappijen in de buurt en merkte dat ik daar nog niet aan te was. Het gaat me nu beter af. Blijkbaar wen je ook aan het idee dat je binnen een paar jaar dood gaat. Ik mag zelf vast alles organiseren en bepalen hoe het eruit gaat zien. Wel zuur dat ik de leukste uitvaart ooit niet zelf kan bijwonen. Voor die tijd dan nog maar wat feestjes geven.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten