De afgelopen week was vreselijk. Ik bleef een beetje rommelen met Oxycodon en Ibuprofen tegen de pijn wat maar niet voldoende hielp, was steeds misselijk en ben weer behoorlijk afgevallen. Ik wilde maandag per se naar de koor repetitie, maar toen ik buiten stond om naar de auto te lopen voelde ik dat dat echt niet kon. Jammer van de Michael Jackson medley maar ik ben weer naar binnen gegaan en heb de rest van de avond geslapen. De dag daarna had ik de PET/CT scan. Ik kan er wel een boek over schrijven want natuurlijk ging het ook deze keer niet zoals gepland.
Het begon al toen ik gebeld werd om een afspraak te maken. Dinsdag om 09.50 uur mocht ik komen; hoera juichte ik in mezelf, wat een mooie tijd. Helaas zei de stem van de planner direct daarna dat ik naar Nieuwegein moest. Nu woon ik zo'n beetje naast het Antonius ziekenhuis in Leidsche Rijn maar nee, daar was de hele week geen plek meer. Twee uur later werd ik wéér gebeld dat het toch de middag werd. Ik gaf meteen aan dat dat echt niet ging gebeuren. Zo lang nuchter blijven is bij mij een trigger voor migraine en dat heb ik ze ook gezegd. 09.50 uur bleef uiteindelijk staan.
Omdat je 6 uur voor het onderzoek nuchter moet blijven had ik dinsdagochtend niets gegeten. Om 08.30 uur ging mijn telefoon, een privénummer dus dat zou het ziekenhuis wel zijn, help! Deze keer was de camera kapot dus er kon niet gescand worden in Nieuwegein. Of ik nuchter wilde blijven en ja ik werd teruggebeld. Het huilen stond me nader dan het lachen. Ik was niet alleen nuchter gebleven maar had ook vervoer moeten regelen en dat terwijl ik me vreselijk ziek voelde. 30 minuten later: in Nieuwegein ging het niet meer lukken, ze gingen kijken of ik in Leidsche Rijn gescand kon worden, waarschijnlijk een uurtje later. Of ik ondertussen alsjeblieft gewoon nuchter wilde blijven. Weer 20 minuten later: hoera het kan in Leidsche Rijn....maar wel pas om 14 uur. Wat een gedoe, wat een onrust en wat een frustratie (ik had dus best nog kunnen ontbijten..). Ik heb echt een potje zitten huilen.
Hoewel ik anders altijd gewoon op de fiets ga heb ik me nu toch maar laten rijden. Vriendin A. kwam voorrijden in de oldtimer met heerlijke stoelen. Ik besloot, omdat ik toch op tijd was, eerst even langs bloedafname te gaan. Ze wilden geen buisjes meegeven zodat ze beneden meteen bloed konden afnemen als ze het infuus prikten en bovendien was de dame die prikte er weer eens één van het eigenwijze soort. Gepruts met vlindernaaldjes en twee keer voor niets geprikt. Maar ach, dat is inmiddels ook al geen verrassing meer. Beneden bij het scannen ging het van een leien dakje.
De volgende ochtend heb ik meteen weer de verpleegkundige gebeld omdat ik me zo naar voelde. Eindelijk had ik mijn eigen Christa weer eens aan de lijn. Zij heeft mij goed advies gegeven over de pijnstilling, ik ben er wel twee dagen goed ziek van geweest omdat mijn lichaam aan de verhoogde dosis moest wennen maar de pijn is eindelijk veel minder. Bijna een verrassing na zoveel weken pijn lijden. En toen bleek ook nog dat het gras dat vriendin D. voor mij gezaaid had en 1,5 week lang niets leek te doen, ineens was ontkiemd en gaan groeien.
De echte verrassing kwam gister. Christa had ook nog even overleg gehad met de oncologe en die bleek op vrijdag nog een plekje te hebben voor mij i.p.v. volgende week woensdag. Gelukkig kon Zus ook dus zaten wij aan het einde van de middag met onze gewonnen Celebrations in de wachtkamer van poli 72. Na 20 minuten uitloop zwaaide de deur open en wuifde de oncologe heel enthousiast dat we binnen mochten komen. Ik vond het wel verdacht dat ze zo blij keek maar misschien was ze gewoon blij dat het bijna weekend was. Of omdat ze andere schoenen aan had (de herfst is begonnen dus ja, andere garderobe). Maar dat was niet het geval. De tumormarker was weliswaar lichtjes gestegen, maar de scan gaf overduidelijk aan dat er geen nieuwe uitzaaiingen bij waren gekomen en dat er afname was van de kanker activiteit! Goed nieuws dus. De chemo heeft zijn werk goed gedaan. Ik haalde voor de grap de Celebrations nog even uit mijn tas.Ik krijg dus geen nieuwe chemo of enge bot punctie. Wel een MRI scan van mijn onderrug en met name rechter heup omdat ik daar veel pijn heb. Er wordt meteen gekeken of bestraling op dat punt zinvol is. Links heeft het me goed geholpen dus ik hoop het. Ik was overrompeld, verwonderd en inderdaad onverwacht verblijd; een echte verrassing dus. Daar wil ik er meer van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten