kijken in de ziel

Nog maar net nadat ik mijn vorige blog had geschreven stond er iemand van het koor voor de deur met een goed door koorleden gevulde kersttas. In die week waren er al meer mensen langs gekomen met cadeautjes (of ze hadden gewoon een hele doos op laten sturen!) dus ik voelde me behoorlijk verwend. En ook wel opgelaten....Aan de ene kant is het heel fijn om al die aandacht en cadeautjes te krijgen, anderzijds is het enige dat ik ervoor heb moeten doen ongeneeslijk ziek zijn. En wie wil dat nou zijn? 

De afgelopen weken heb ik bijna geen pijn gehad en daar volop van genoten. Ik kon eindelijk wat dingen met de kinderen doen en als ze er niet waren uitrusten en genieten van Netflix (als Middelste er niet al op zat.....het was tenslotte vakantie), of een kijkje nemen in het top 2000 café met vriendinnen. Wel ben ik gemiddeld één keer in de week behoorlijk misselijk, maar daar neem ik nu 'gewoon' de Ondansetron voor die eigenlijk bedoeld is voor misselijkheid bij chemo of bestraling. Het enige dat helpt en waardoor ik toch ook nog van die dagen kan genieten. 

De dagen in Düsseldorf met Jongste waren geweldig. Ik heb drie hele goede dagen gehad en we hebben zoveel gelopen dat ik er spierpijn van had. 

                                                                                                                                                                                                                                                          
Ik heb Jongste zelfs zover gekregen dat ik een foto van hem mocht maken, die uiteraard nergens gepubliceerd mag worden of zelfs maar getoond. Oud en nieuw waren er om uit te rusten, met een traditioneel uitstapje op Nieuwjaarsdag naar de Griek na waar we elk jaar gaan eten. 

Inmiddels is het gewone leven, mocht dat al bestaan, weer begonnen en daarmee ook al het geregel. Ik heb al drie keer geprobeerd een buffetkast op Marktplaats te kopen maar blijkbaar is me dat niet gegund.  De IVA uitkering is wel toegekend, maar zo laag dat ik er van schrok. Ze zullen je het bij het UWV nooit uit zichzelf vertellen, maar je kan dus blijkbaar een toeslag krijgen als je uitkering onder het minimum ligt. Dat heb ik van de week dus meteen gedaan en ik schrok alweer, alleen nu van de snelheid waarmee de toeslag is toegekend. Soms zit het mee.

De eerste dagen van het nieuwe jaar had ik het emotioneel erg moeilijk. Waarom weet ik eigenlijk niet, maar de tranen bleven maar komen. Misschien door de donkere dagen gecombineerd met alsmaar slechte nieuws dat ik van anderen hoorde. Het ging beter toen ik de uitzending van Kijken in de ziel bekeek.
http://www.npo.nl/kijken-in-de-ziel-op-de-drempel/04-01-2016/VPWON_1248779
Ik ben niet alleen en dat werd nu maar weer eens duidelijk. Als je wilt weten wat er in mijn hoofd omgaat, bekijk dan deze uitzending. Voor mij was het één en al herkenning. En ik geloof dat er volgende week nog een deel twee komt.

Het ziekenhuisgebeuren is ook weer gestart. Ik mocht een pet/ct scan laten maken en bloed laten afnemen. Deze keer had ik van te voren gevraagd of de bloedafname niet via het infuus, dat ik sowieso moest krijgen, kon. Als ik me 45 minuten eerder zou melden kon dat wel. Toen ik daar aangekomen aangaf dat ze bij bloedafname een beetje moeilijk deden over het afgeven van buisjes ging Omar van het scannen gewoon met me mee. Daarna bracht hij me naar de holding waar iemand van anesthesie een infuus zou komen prikken. Daar zat ik dan te wachten tussen de bedden met patiënten die op hun operatie wachtten. En toen het te lang duurde waren er wel drie vrouwen die zich bezig hielden met mijn infuus. Ik voelde me net een VIP. Na de scan (waar ik steeds meer moeite mee krijg; de laatste 10 minuten voel ik me nu al standaard claustrofobisch worden) snel naar huis fietsen waar mijn broer me met de auto kwam op halen om naar Friesland te rijden. Niet omdat we het leuk vonden om dit jaar toch sneeuw te zien (hoewel het witte landschap prachtig was), maar om afscheid te nemen van tante Annie. Geen chemo's en coldcaps meer voor haar en bovenal geen pijn meer. Het was een mooi afscheid, hoewel dat volgens Marco Borsato niet bestaat, afscheid nemen.

Ik voel me vandaag niet zo lekker. Ik heb pijn, precies daar waar ik bestraald ben. Ik hoop dat het komt van het lange zitten in de auto. En ik denk dat ik ook gewoon een beetje ziek ben. Alle kinderen zijn al ziek geweest en hun vader is het nu ook. Gelukkig schijnt de zon vandaag, dat scheelt.