Gister was een zware dag. Niet alleen moest ik vroeg opstaan (want ja die pillen), ik had wel vier ziekenhuisafspraken op één dag. Zus kwam vanuit Den Haag om me te rijden. Eerst de één na laatste bestraling. Mijn favoriete radiografie medewerkster was er (een lief blond meisje met Brabantse tongval dat niet was vergeten dat ik vandaag de uitslag van het bloedonderzoek kreeg!) en het was nog lekker rustig in het ziekenhuis. Zus werd bijna jaloers toen ze mijn radiotherapeut zag (die wederom heel positief was). Daarna terug naar Leidsche Rijn.
Hoewel ik voor de meeste mensen heel sterk overkom valt het voor mij niet mee om met alle veranderingen van het afgelopen jaar om te gaan. Alle onzekerheid. Relationeel, zorg om de kinderen, werk, huisvesting en dan nu nog de kanker erbij. Ik heb dan ook gesprekken bij de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis aangevraagd. En gister hadden we een kennismakingsgesprek. Het blijft toch altijd vreemd om als hulpverlener tegenover een hulpverlener te zitten en dat je dan zelf de patiënt/cliënt bent.
De vierde afspraak was met de oncoloog. Het vreemde was dat ze verbaasd was me nu al te zien. Eigenlijk dacht ze dat er iets ernstigs was voorgevallen want ze had me pas over een paar weken verwacht. Blijkbaar was er toch weer eens iets misgegaan met het plannen van de afspraken.....
De tumormaker was helaas gestegen van 580 naar 920. Dat was natuurlijk wel een domper om te horen. Een flinke domper. Maar volgens de oncologe betekent dat nog niet dat de hormoontherapie niets gaat doen. Het duurt meestal 2 tot 3 maanden voor het effect heeft en dat dat ook te meten is. Daarom mag ik in december weer bloed laten prikken en krijg ik ook weer een petscan zodat we niet alleen de bloedwaardes als uitgangspunt hebben. Mocht de marker dan nog niet gedaald zijn dan krijg ik chemotherapie. Daar wil ik nog even niet aan denken.
Nog steeds onzekerheid dus over het verloop van de ziekte. En daar zal ik, of ik het nu wil of niet, toch aan moeten wennen. De enige manier om er mee om te gaan is me focussen op het hier en nu. Dus ondanks het feit dat ik doodmoe was ben ik gister toch naar de uitvoering van de Muziekfrieks van de groepen 8 geweest (hoewel dat liedje "Sweet Goodbyes" voor mij niet had gehoeven). Heb ik gewoon The Voice gekeken met Jongste en Middelste zoals elke vrijdagavond. Met tranen in mijn ogen alle lieve reacties op Facebook gelezen. Gitaar gespeeld. En langzamerhand voel ik de kracht en moed weer terugkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten