maandag 29 december 2014

verbondenheid

Voor de kerstdagen had ik gepland thuis te zijn en dat kon ook niet anders. Mijn rechterheup deed vreselijk pijn en ik kon nauwelijks lopen. Ik lag met kerst dus voornamelijk op de bank te luisteren naar de top 2000 en films te kijken. Maar natuurlijk, alsof het zo geregeld was, kwam er een grote verrassing om het leed te verzachten. De dag voor kerst stond er plotseling een grote doos voor de deur met pakjes en kaarten. Het waren mijn mede koorleden die mij verrasten en met tranen in mijn ogen heb ik de pakjes met kerst opengemaakt en de lieve kaartjes gelezen. Elke keer sta ik weer versteld van hoeveel lieve mensen ik om me heen heb. 

En net op tijd, want ik moest er voor naar Rotterdam, werd de pijn minder en kon ik weer een beetje lopen. Ik had natuurlijk iemand kunnen bellen om me te rijden maar het voelt zo goed om zelfstandig op pad te kunnen gaan. Ik heb nooit gehouden van ijs en sneeuw, maar nu ben ik er zelfs bang voor. Zo bang om te vallen en iets te breken (wat niet ondenkbaar is met die botten van mij). Dus hebben Middelste en Jongste mij naar de bushalte gebracht, want glad was het. En wat heerlijk om na een week binnen zitten op weg te zijn en door een station te lopen! 

Uit eten en daarna met mijn broer en zijn gezin naar een musical, en ik ben nergens uitgegleden. Het was een heerlijke avond. Terug in de trein zat ik vlakbij twee jonge vrouwen en ik schrok van hun gesprek. Van één van de vrouwen lag de tante op sterven, thuis en dat was voor haar kinderen zo moeilijk om te zien, vertelde ze aan de andere vrouw. De tante had uitgezaaide borstkanker en ja, de kinderen waren alle drie pubers. Op de kerstkaarten hadden haar oom en tante iets in de trant van "leef nu" geschreven. Om dit zo te horen was wel heel confronterend. Ik heb maar niets gezegd en huilde van binnen. 

Een spontaan smsje van Oudste maakte me weer blij.Samen met een vriendin kwam ze me midden in de nacht ophalen bij de bushalte vanwege de gladheid. Het voelde zo bijzonder, dit moment neemt ook niemand me meer af. Die verbondenheid.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten