Voordat ik de daadwerkelijke chemo krijg, de paclitaxel monotherapie, worden standaard een aantal bloedwaardes gecheckt. Ik krijg een infuus, bloed wordt afgenomen en dan is het zo'n 40 minuten wachten op de uitslag. Gekeken wordt naar hb (ijzergehalte), leucocyten (witte bloedcellen), trombocyten (bloedplaatjes, zorgen voor goede stolling) en kreatinine (nierfunctie). De uitslag moet boven een bepaalde waarde liggen voordat de chemo gegeven mag worden. Je kan je voorstellen dat het geven van zulke zware medicijnen in sommige gevallen teveel risico met zich meebrengt.
Negen jaar geleden was mijn bloed altijd goed genoeg om de chemokuur door te laten gaan. Nu startte ik al met lagere waardes, maar dat het de derde keer al niet door kon gaan had ik nooit verwacht. Het ligt niet aan mijn trombocyten en zeker niet aan mijn fantastische nierfunctie waarde (overigens ook wel leuk om elke week te zien dat je nieren zo goed functioneren). Dat ik bloedarmoede had wist ik al, maar mijn hb was deze week weer gedaald. Dat verklaart wel waarom ik zo moe ben en zelfs buiten adem als ik een trap oploop. Helaas kan ik daar zelf niets aan doen. Zelfs kilo's spinazie kunnen dit niet oplossen omdat de bloedarmoede het gevolg is van de chemo en niet van bijvoorbeeld veel bloedverlies. Als het te gortig wordt kan ik wel een bloedtransfusie krijgen.
Het grootste probleem zit hem echter in de leucocyten. Dat klinkt als leuk, maar is het niet. 2,1 is echt te weinig en als ik nu de paclitaxel zou krijgen is er een grote kans dat ik ziek word en/of infecties oploop (waarop Jongste reageerde met een "je bent al ziek duh"). Dus was ik vandaag na 1,5 uur weer thuis. Ik probeer het maar van de zonnige kant te bekijken. Geen chemo betekent niet nog moeier worden, geen krampen krijgen én ik kan vanmiddag weer even naar mijn nieuwe huis om de behangers aan te moedigen. Wordt vervolgd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten