Dezelfde dag nog besliste de oncoloog dat de chemo tóch die week moest doorgaan, ik had hem dus gewoon kunnen krijgen. Dit omdat ik in zo'n goede conditie was voor ik aan de chemokuren begon. Soms begrijp ik het ook niet meer helemaal. Dus vrijdag zat ik alweer in het ziekenhuis, zonder mijn vaste verpleegkundige en heftig ploeterend om alles rondom mijn nieuwe huis los te laten. Ik had net die dag mensen geregeld die zouden komen om te klussen en daar kon ik nu niet bij zijn. Omdat ik ertussen was gepland had ik ook geen mooi uitzicht maar zat ik in het midden van de ruimte tegen de leestafel aan te kijken.
Mijn verbazing was groot (hoewel, na alles wat ik qua communicatie heb meegemaakt in dit ziekenhuis ben je eigenlijk niet meer zo snel verbaasd) toen de verpleegkundige eerst bloed wilde afnemen om de bloedwaardes te checken. Dat leek mij onzin en zonde van de tijd omdat de chemo sowieso moest doorgaan. Gelukkig ben ik niet op mijn mondje gevallen dus werd er nagevraagd hoe het precies zat. De arts assistent bleek een vage overdracht te hebben geschreven maar gelukkig werkte mijn oncoloog die dag die bevestigde dat de chemo gegeven kon worden en dat zij de verantwoordelijkheid nam. Dus als ik allemaal infecties krijg weten we bij wie we moeten zijn.
Op zulke momenten blijkt maar weer hoe kwetsbaar je bent. Ik voelde me alleen, overrompeld en ontzettend gespannen. Ik heb mijn tranen maar de vrije loop gegeven. En daarna zo lekker geslapen dat ik dacht dat ik de dames van de lunch gemist had (wat niet zo was, ze waren gewoon laat).
De dagen erna voelde ik me eigenlijk best oke. Er is veel geklust in mijn nieuwe huis en ik had de energie om af en toe even te komen kijken. Maar de man met de hamer komt altijd, en dat moment is nu aangebroken. En hij is niet alleen gekomen deze keer. Ik merkte het gister onder de douche al. Mijn haar valt toch uit. Ik weet niet of alles uit gaat vallen maar er komt behoorlijk wat vanaf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten