Het ziekenhuis begint langzaam mijn tweede thuis te worden. Ik vroeg me af of dat wel een goede ontwikkeling is. Aan de andere kant is het ook wel fijn om je vertrouwd te voelen in een omgeving waar je de rest van je leven waarschijnlijk veel gaat komen. Gister mocht ik er in ieder geval weer vooral lang zijn. Voor een mammografie of echo hoef je geen afspraak te maken in het Antonius ziekenhuis waardoor het kan voorkomen dat het zo druk is dat je erg lang moet wachten. Gister had iedereen blijkbaar bedacht om een echo of mammografie te laten maken. Ik begrijp nog steeds niet dat de meeste stoelen in wachtkamers zo hard zijn. De volgende keer maar een kussentje meenemen.
Na 70 minuten wachten mocht ik dan. Nu is een mammografie nooit een feest -je borst wordt geplet terwijl het apparaat tegen je borstbeen duwt- maar nu zag ik er tegenop omdat mijn ribben zo'n pijn deden. Gelukkig viel het enorm mee. Terug in de wachtkamer kwam toevallig net het welbekende karretje met koffie en thee langs. Maar er was mij geen tijd gegund om de thee op te drinken want ik mocht al voor de echo. De radioloog viel in de categorie "Jochems". Een stuk ouder en ook niet zo knap maar zo lief en aardig. Op de mammografie was eigenlijk niets te zien, op de echo twee piepkleine plekjes van enkele millimeters waar ze normaal gesproken niet direct een punctie van zouden nemen. Maar gezien mijn medische geschiedenis werd het nu maar wel gedaan. De huid werd verdoofd ("dit kan even vervelend aanvoelen" - ik dacht "oh? ik voel niks?"), een klein sneetje gemaakt en met een lange naald werden echo geleid twee hapjes uit het weefsel gehaald. Dit klinkt heel eng en zal er voor sommigen ongetwijfeld ook griezelig uitzien maar echt, het stelt niks voor.
De uitslag kreeg ik de volgende dag al, op de mammapoli en wat leuk, ze hadden voor mij een afspraak gemaakt met mijn eigen chirurg. Nu had ik die goede man natuurlijk liever nooit meer gezien maar als ik dan toch naar een chirurg moest dan was hij de beste keuze.
Toen ik binnenkwam wist ik al hoe laat het was want behalve de chirurg en een arts-assistent zat er ook een verpleegkundige. Een mammacare verpleegkundige wel te verstaan die waarschijnlijk verwacht had dat ik in tranen uit zou barsten ofzo. De plekjes in mijn borst bevatten inderdaad kankercellen. Ik was niet erg verbaasd. Als je hele lichaam vol zit met kanker zou het eerder vreemd zijn als dat knobbeltje goedaardig zou zijn. De eigenschappen van de cellen zijn nog niet bekend (hormoongevoelig of niet, snelheid van de celdeling etc) maar die informatie volgt snel. De chirurg denkt aan een borstsparende operatie met de poortwachtklierprocedure. Maar gaat eerst nog overleggen met het hele team, en de uitslag van de petscan afwachten. Maandag word ik gebeld en zal duidelijk worden welke route we gaan volgen.
Op de fiets naar huis wordt het me dan toch te veel. Ik huil en huil en huil. Ik wil geen operatie en al helemaal geen narcose waar ik een slechte ervaring mee heb. En ik ben nu wel eens toe aan een beetje goed nieuws. Gelukkig zijn er altijd nog goede dingen. Zoals binnen één week twee pakjes met koekjes uit Griekenland krijgen. En traditioneel met vriendin A. de kerstboom halen en dan héél hard in de auto mee zingen met Chaka Khan. Het kan altijd nog erger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten