cryptogram

Geen bericht is goed bericht schreef ik de vorige keer, maar dat is toch niet helemaal waar. Soms word ik gek van de onzekerheid. Ik gebruik weliswaar geen pijnstillers meer -de pijn is aanzienlijk minder- maar nu voel ik weer pijn op nieuwe plekken. Ook denk ik knobbels te voelen op plekken waar je ze niet wil hebben. Ik wilde graag mijn oncoloog spreken dus belde ik naar het ziekenhuis. Maar tjonge, dat was wel moeilijk want ze zat al vol die dag en ook het telefonisch spreekuur zat vol. Tot het dossier erbij werd gehaald. Ik weet niet wat daar op staat ("deze patiënt voorkeursbehandeling geven" ?) maar ineens kon ik dezelfde dag nog teruggebeld worden. Dat voelde toch wel een beetje raar. De oncoloog heeft aangegeven dat als de pijn erger wordt we de scan naar voren kunnen schuiven. En dat ik ALTIJD mag bellen. We geven de hormoontherapie nog even de tijd.

Gelukkig had ik dezelfde avond meteen een goede afleiding. Mijn hardloopgroepje heeft bedacht om regelmatig iets cultureels te gaan doen. Hardlopen zal ik nooit meer kunnen, maar op deze manier blijven we elkaar wel zien. We gingen naar - locatie aangepast aan ons groepje natuurlijk- het Louis Hartloper Complex om een film te bekijken. Eén met humor, dus dat zat wel goed. 

Het is moeilijk om mijn lichaam rust te geven terwijl ik zoveel leuke dingen wil doen. Dus ging ik de dag erna gewoon naar een vriend in Amsterdam (heel fijn dat iedereen mij steeds wil rijden maar ook wel eens fijn om onafhankelijk met bus, trein, metro en tram te kunnen reizen).  Gelukkig staat niemand er tegenwoordig meer van te kijken als ik even een dutje doe tussendoor.

De dag erna nog meer afleiding. Mijn familie kwam langs om het Sinterklaasfeest te vieren. Het was heel fijn maar ook heel confronterend. Hoe vaak zal ik dit nog kunnen vieren? En blijft mijn familie dit feest ook nog vieren als ik er niet meer ben? En zijn mijn kinderen daar dan wel bij? En toen kwam er ook nog een cadeau voor mij, met gedicht natuurlijk want daar is Zus gek op. Bij sommige gedeeltes zaten de tranen achter mijn ogen. Best knap dat ik het gewoon kon voorlezen.

Na het weekend. De kater. Het was lang geleden dat ik me zo rot voelde. Wat een hoop tranen kan een mens toch hebben. Misschien omdat ik te moe was. Misschien vanwege de hormoontherapie. Misschien vanwege andere problemen die ook nog spelen naast mijn ziekte. Misschien omdat de dagen korter worden. Of misschien wel gewoon omdat ik nooit meer beter wordt. Maar ik ken mezelf. Ik zak weg en krabbel weer op. En er is altijd hoop. Als ik de moeilijkste crypto ooit kan oplossen komt alles goed. Soms moet je magisch denken om je staande te houden. 

Ik ben trouwens geslaagd voor de taaltoetsen. Met doping, dat dan weer wel.