licht

Zo langzamerhand verschijnen er overal lichtjes. De kerstboom staat, de eerste kerstkaarten komen binnen en ook wat uitnodigingen om leuke dingen te gaan doen. Ik voel me ook beter, ik heb eindelijk weer goede eetlust dus ik ben maar vast aan de kerststol gegaan om aan te komen.  Maar of de leuke dingen (uit eten, naar een musical) ook uitgevoerd kunnen worden, dat wist ik niet. Een operatie of chemokuur zou zomaar roet in het eten kunnen gooien. 

Maandag werd ik gebeld door de chirurg. Ik had verwacht nu te horen wat er ging gebeuren maar hij kon me alleen vertellen dat er voorlopig niet geopereerd ging worden. De oncoloog had namelijk chemokuren in gedachten. En hoewel de cel eigenschappen van de "nieuwe" tumor hetzelfde blijken te zijn als die van acht jaar geleden en niet kan worden uitgesloten dat het om een uitzaaiing gaat is de chirurg ervan overtuigd dat het een primaire tumor betreft. Die overigens niet op de petscan te zien is. Verder is er wat bijgekomen en wat weggegaan dus erg veel duidelijker wordt het niet.  

Gelukkig voel ik me weer goed genoeg om wat uurtjes naar mijn werk te gaan.Als ik daar ben vergeet ik bijna dat ik ziek ben. Vandaag was helemaal leuk, kerstontbijt met lichtjes (en vliegerpapier dat ongelooflijk afgeeft als je dat gaat lijmen haha) en al de lieve snoetjes.

Daarna weer eens naar het ziekenhuis, samen met Zus, om de oncoloog te spreken. En terwijl ik me al helemaal had ingesteld op de boodschap "dat worden chemokuren" vertelde de oncoloog dat ze weliswaar niet staat te juichen bij het beeld dat de scan laat zien, maar dat het ook lang niet slecht is. Als de hormoontherapie niets zou doen zou het beeld veel slechter moeten zijn. Ze stelde daarom voor om nog eens twee maanden door te gaan op dezelfde weg en dan weer een scan te laten maken. Mocht het dan toch slechter zijn geworden kan de chemo altijd worden ingezet. 

Ik kan dus die leuke dingen op korte termijn gaan doen en ook gewoon naar Antwerpen met Middelste in januari. En hoewel het geen echt goed nieuws was (er is geen afname van de kankercellen....) voelde het wel als goed nieuws. Het ziekenhuisrestaurant mocht meteen mee profiteren van mijn blije gevoel want dit was wel een brownie waard. En tussen al die lichtjes voel ik me nog lichter dan eerst.