021014

021014...zomaar een getalletje, of niet. Die ochtend werd ik gebeld door het ziekenhuis in Nieuwegein. Ze waren aan het schuiven met afspraken en vroegen zich af of ik ook in Leidsche Rijn kon komen. Graag! Het werd dus geen autoritje maar een kort fietsritje van nog geen 10 minuten, fijn. Wel bij een andere arts, iemand van de spoedpoli met de naam Rab of Rap (hoe toepasselijk) maar ach, dat maakte ook niet zoveel uit.

Dokter Rab /Rap heb ik nooit gezien, bij de balie werd me doodleuk meegedeeld dat ik een afspraak met mijn eigen internist had. Sterker nog, ze kwam op datzelfde moment aanlopen en zei "ja, dat hoor ik ook net 10 minuten geleden".Op dat moment begon ik al bang te worden, het was me allemaal een beetje té toevallig.  Maar toeval bestaat niet. Ik was de meneer die 8 jaar geleden bij radiologie werkte en de eerste echo maakte die geen goed beeld gaf al te vaak tegengekomen deze week.

De PET scan gaf geen goed beeld. Uitzaaiingen in het bekken, de heupen en de wervels. Het kon bijna niet anders of het ging hier om uitzaaiingen van de borstkanker. Ik kon het bijna niet geloven...na acht jaar! Maar PET scans liegen niet. Alle organen zagen er wel schoon uit, mocht je nog iets positiefs uit de scan willen halen. De internist was zelf ook van slag, een arts met gevoel (een vrouw natuurlijk)! En met stoom uit haar oren toen ze hoorde hoe alles was gelopen tot dan toe. 

Zo voel je je  het het ene moment nog een gezonde vrouw van 45 jaar, 30 minuten later weet je dat je niet oud gaat worden en zit je midden in de medische molen. Ik mocht meteen weer bloed laten prikken (één keer mis, één keer raak; ook leuk om te onderzoeken en een fijn grafiekje van te maken) en naar radiologie om foto's te laten maken (ik ben de tel kwijt geraakt, het waren er veel).  Kwam ik diezelfde man toch weer tegen, van radiologie. De volgende keer toch eens  vragen hoe hij heet en of hij niet in Nieuwegein kan gaan werken.Op het programma werd verder nog gezet een afspraak met de orthopeed ( de botspecialist) en een bot biopt. Uit dat biopt zou moeten blijken om wat voor soort kankercellen het precies gaat. In de hoop en verwachting dat ze nog steeds hormoongevoelig zijn mocht ik meteen beginnen met hormoontherapie. Dat betekent elke dag Tamoxifen slikken, en elke 12 weken een injectie Lucrin.

Even een lesje hormoontherapie  (als je niet houdt van medische lessen sla je dit stukje gewoon over). Sommige kankercellen groeien door de aanwezigheid van oestrogeen, een vrouwelijk hormoon. Dat was zo bij de borstkanker die ik had en hopelijk nu ook (want dan zijn er meer behandelmogelijkheden). Lucrin zorgt ervoor dat je in de overgang komt. Met alle fijne gevolgen die daarbij horen: opvliegers, stijfheid, wisselende stemmingen en hoera een enorme daling van het oestrogeen in je lichaam. Maar omdat oestrogeen ook van nature in lichaamsvet voorkomt  wil je daar ook wat aan doen. Tamoxifen blokkeert de oestrogeen-receptoren in de celwoekering zodat de tumoren niet meer kunnen groeien. Alsof je de plantjes geen water meer geeft. 

Daarnaast kreeg ik een recept voor botversterkers. Iets dergelijks heb ik ook gehad toen ik botontkalking kreeg bij de vorige hormoontherapie, maar deze keer mag ik een dosis slikken die vele malen hoger is en bovendien elke dag en niet één keer per week. Het leuke van deze medicijnen is dat je ze moet slikken op een lege maag, een uur voor het eten, bij voorkeur 's morgens. Ohja, en je mag daarna niet gaan liggen. Dat betekent dus dat ik op werkdagen om 6 uur op mag staan, de pillen inneem en een uur .... kan schrijven. Bijvoorbeeld.