Ontkennen is een prima strategie als je nergens last van hebt. Maar als de pijn weer toeneemt (het is vreemd, de ene dag gaat het prima en de andere dag kan ik bijna niet lopen van de pijn), de bijwerkingen van de medicijnen beginnen te werken (er zijn honderden mogelijke bijwerkingen dus ja, je hebt er altijd wel een paar) en je je gewoon lichamelijk niet goed voelt is dat lastig. Ik voel ineens overal rare prikkelingen en mijn mond is zo droog dat ik me al zorgen begin te maken. Maar gelukkig, dat blijkt "zeer vaak " voor te komen zegt de bijsluiter. En moe, niet te geloven wat ben ik moe. Al met al een prima voedingsbodem om in paniek te raken. En een slecht moment om op internet allerlei verhalen te gaan lezen van lotgenoten. Ik ben bang, zo bang voor wat komen gaat. Ik wil dit niet en ik kan alleen maar denken "ik wil niet, ik wil niet".
Iedereen heeft een eigen strategie om met moeilijke momenten om te gaan. De mijne was altijd bewegen. Fietsen, lopen, dansen; als ik in beweging ben kan ik ontspannen en de ellende vergeten. Maar wat als je bijna niet meer kan bewegen? Ik zal iets anders moeten vinden zodat ik mezelf niet gek maak.
Verschillende mensen bellen me op en ik kan mijn verhaal nogmaals kwijt. Dat helpt een beetje. De huisarts belt ook nog. Hij is enorm geschrokken en voelt zich volgens mij ook schuldig over hoe alles is verlopen. Ik zeg hem dat ik inderdaad wel een déjà vu gevoel heb van 8 jaar geleden. Want was hij het niet die zei "het zal wel niets zijn"?! Hij wil graag met mij bespreken hoe het allemaal gegaan is, zelfs langskomen als ik dat prettig vind. We spreken af dat we over twee weken nog eens contact hebben.
Ik spreek mijn buitenlandse vrienden op Skype. Wat is het toch geweldig dat deze techniek bestaat. Sommige mensen begrijpen niet hoe waardevol deze contacten kunnen zijn, maar ook dit zijn echte vrienden voor mij. Mijn islamitische vrienden drukken me op het hart vooral gewoon door te leven. Geen mens bepaalt en weet zelf (over het algemeen dan) wanneer het tijd is om te gaan. Laat het over aan Allah, en maak je niet druk om wat komen gaat. Om vervolgens het gesprek te vervolgen met onderwerpen zoals het weer, muziek, werk, familie....Ik denk dat ze gelijk hebben. Ik kan niets meer doen dan alles over me heen te laten komen, er in mee te gaan en de situatie te accepteren zoals hij is. Maar voor iemand die graag de controle overal over houdt is dat behoorlijk moeilijk. Wat een rot levensles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten