zondag 12 oktober 2014

zon

Sommige dingen veranderen niet. Zo heeft het weer nog steeds invloed op mijn stemming. Gelukkig is het vandaag een zonnige dag en alles lijkt zo minder zwaar. Jongste is nog steeds zijn gevoel voor humor niet kwijt; het is onmogelijk om niet te lachen als je tijd met hem doorbrengt. Ik besluit om vandaag ook maar eens verstandig te zijn en gewoon genoeg pijnstilling te nemen. Het ligt absoluut niet in mijn aard om snel iets te slikken, al die rotzooi in je lijf kan toch niet goed zijn. Maar soms kan je beter voor welbevinden kiezen en ach, ik zal de komende tijd toch wel genoeg rotzooi binnen krijgen.

Mijn broer is jarig vandaag en ik ben vastbesloten om daar bij te zijn. Met jongste en middelste fiets ik de 10 minuten naar het station. Fietsen gaat goed en  ik geniet van de zon, de buitenlucht en heel cliché, maar ik zie meer dan ooit. Bloemen langs de waterkant (in oktober!), de helderheid van het water, de losse veter van jongste (dat laatste had ik liever niet gezien, op de fiets...). 

Als we bij het verkeerslicht stil staan bedenk ik me ineens dat ik nergens meer bang voor hoef te zijn. Ik ga dood en wat kan kan erger zijn? Op een vreemdsoortige manier voelt het ook bevrijdend. Deze gedachte moet ik vasthouden. En waarom zou ik me zo bezighouden met de sterfelijkheid van de mens en mijzelf in het bijzonder? Alles waar ik al zoveel over heb gelezen en geleerd valt nu op zijn plek. Leef in het moment en wees niet bang.

Als we op de trein staan te wachten kan jongste het niet laten. Elke keer als er een trein langskomt roept hij "snel, springen, nu kan het nog!" . Ik kan er wel om lachen. Humor, die zet ik ook op mijn lijstje. 

De middag bij mijn broer is heerlijk. Ik zit de hele middag in de zon, zie mijn naaste familie en natuurlijk wordt er over mijn ziekte gepraat maar ook over leuke dingen. Er is taart en thee, zon en liefde. Meer heb je niet nodig.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten