Dinsdag ben ik gewoon weer naar mijn werk gegaan. Weinig pijn die dag dus het kon ook. Want wat is er nu beter dan na alle ellende te spelen en muziek te maken met peuters, die nog zo open en onbevangen in het leven staan? Ik had mijn gitaar meegenomen en geloof me, je kan beter het knip knip lied in je hoofd hebben dan al die ellendige ziekenhuis verhalen. Het was een heerlijke dag.
Vriendin I. bracht me die namiddag naar Nieuwegein. Ik had eigenlijk de dag ervoor een afspraak met de orthopeed om de röntgenfoto's te bekijken maarja, daar kon ik natuurlijk niet naar toe. Daarom maar weer 20 minuten in de auto. De goede man vroeg wat hij voor me kon doen (euh...ik ben ook maar gestuurd en U bent hier toch de specialist?), onderzocht mijn benen en heupen en vertelde dat hij zou adviseren om toch het linker heup gewricht te gaan bestralen. Dit om de pijn te verminderen en het bot de gelegenheid te geven sterker te worden. Na 10 minuten stond ik weer buiten.
De volgende ochtend weer om 6 uur opgestaan om de botversterkers te slikken. Het was een leuk idee om die tijd te gebruiken om te schrijven maar mijn hoofd lijkt vol met watten te zitten rond dat tijdstip. Ik had aan de verpleegkundige van Apotheekzorg, die de Lucrin injectie komt toedienen, gevraagd of ze ook op mijn werk kon komen. Dat kon, en dat scheelde mij weer een hoop geregel. Ze grapte nog dat we het wel in bijzijn van alle peuters konden doen maar dat hebben we toch maar niet gedaan. Niet iedereen vindt het prettig om te zien hoe een injectie naald in een buik wordt gestoken. Overigens is het vrijwel pijnloos en altijd raak want het wordt gewoon onder de huid ingespoten. Wat me wel een beetje een vreemd gevoel gaf was dat juist die dag een peuter met de doktersspulletjes naar me toe kwam en mij beter ging maken. Tja. Was het maar zo gemakkelijk.
Mensen denken aan me. Anderen bidden voor me. Mijn Griekse vriendinnen branden kaarsjes voor me. Een vriend uit Algerije zweert bij een dode gedroogde slang (lastig te verkrijgen hier maar als het zou werken, kom maar op). Je in laten graven in het zand zou ook helpen. Of het eten van een bijzondere bloem uit de woestijn in Marokko, de floulia. Vertrouwen op Allah en bidden, veel bidden. Sommigen zeggen gewoonweg: "you will get better". Ik dacht zelf aan: doen wat de internist zegt, positief blijven en genieten van elke dag. Ik ben namelijk nog niet klaar hier. Ik wil om het jaar naar Athene, nog zeker een paar keer naar een heerlijk Grieks eiland (al dan niet gecombineerd met het redden van zeeschildpadden of katten), de piramides in Egypte met eigen ogen zien, onder de sterrenhemel in de woestijn slapen en op een scooter door Rome rijden. Bovendien liggen er nog drie levenslopen van de kinderen te wachten die afgemaakt moeten worden (en dat kan pas als jongste 18 jaar is). Ik denk dat ik nog even blijf. We zullen doorgaan.
Ramses Shaffy - We Zullen Doorgaan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten