zaterdag 18 oktober 2014

huilen

De ene dag kom je toch ietwat positief van de internist vandaan, de volgende dag krijg je veel meer pijn dan de twee weken hiervoor. Weg positieve gedachtes. Ik kan bijna niets, ik heb pijn in mijn rug en ben bang. Zou het toch gewoon erger worden, de medicijnen niet helpen? Of is het juist een goed teken? De onzekerheid knaagt aan me. Misschien moet ik eens stoppen met zo eigenwijs te zijn en gewoon meer pijnstilling slikken. Ik vind het moeilijk, pillen slikken. Hoe minder rotzooi hoe beter is mijn devies. Maar wat heb ik daar aan als ik pijn heb en me slecht voel?

Ik bel het restaurant om te reserveren en ga weer liggen. Gelukkig heb ik het niets-aan-de-hand boek nog niet uit dus ik lees om mijn gedachtes te verzetten. Die avond loop ik in een slakkentempo met de kinderen naar de bushalte. We grappen dat we wel iemand kunnen bellen die me met de auto van huis naar de bushalte kan brengen. In de bus zie ik mensen met een leeftijd die ik hoogstwaarschijnlijk niet zal halen. Ineens zijn ze er overal, bejaarde mensen die me er constant aan herinneren dat sommige mensen oud worden. En anderen niet.

Waarom weet ik niet, maar in het restaurant hebben we de mooiste plek, op een kleine verhoging en met zachte banken. Er is live muziek, de muren zijn gedecoreerd met Griekse taferelen en ik hoor een conversatie in het Grieks. Ik zit bijna te janken. Ik had altijd het idee om later, als het praktisch gezien mogelijk was, langere tijd in Griekenland door te brengen. Dat is het land waar ik me echt kan ontspannen, waar ik me goed voel. Het eten is heerlijk, ik geniet van de muziek en het feit dat ik hier samen met mijn kinderen mag zitten. Het lange zitten eist zijn tol maar het is het waard.

De volgende dag heb ik nog meer pijn. Gelukkig komt jeugdvriendin S. langs. Afleiding is de beste remedie. Ondanks het prachtige weer en de belachelijk hoge temperatuur voor oktober zitten we binnen op de zachte bank. Ik heb het koud, zoals zo vaak de laatste tijd. Ik denk aan mijn vader die dat ook had toen hij kanker kreeg. Altijd maar koud, zo koud.

Een goed moment om te huilen is als je aan het afwassen bent. Milieuvriendelijk als wij zijn hebben wij nog altijd geen afwasmachine en genieten die luxe alleen als we ergens op vakantie in een huisje zijn. Maar zelf was ik altijd liever met de hand af. Je handen in het warme water en even je gedachten op de loop laten. Gezellig samen de afwas doen lukt alleen met P., de kinderen drogen het liefst als ik helemaal klaar ben met afwassen. Zo komt het vaak voor dat ik alleen in de keuken sta af te wassen en de laatste tijd hoort daar huilen bij. Gedachtes die een gemiddeld mens niet vaak zal hebben dringen zich aan mij op. Dat op een dag mijn kinderen bij mijn uitvaart aanwezig zijn en dat die dag niet zo ver van hier kan zijn. Ik huil en ik was. Net zolang tot de afwas klaar is. Ik snuit mijn neus en roep middelste dat ze kan afdrogen.    

Geen opmerkingen:

Een reactie posten