bestraling

De eerste bestraling zit erop! Omdat ik acht jaar geleden met de taxi naar het ziekenhuis ging (wat vergoed werd) wilde ik dat nu ook weer regelen. Het lopen gaat soms wel en soms niet goed dus dat leek me beter. Maar na een half uur bellen met Ohra (" nee, dat formulier accepteren wij niet, u moet ons eigen formulier even downloaden op onze website") en de UTC ("oh u heeft de machtiging nog niet binnen ja, dan kunt u niet op rekening rijden") heb ik het opgegeven. En ben ik toch maar met de bus gegaan. 

De medicijnen tegen de misselijkheid (innemen een uur voor de bestraling) heb ik de vorige dag toch nog op kunnen halen bij de apotheek waar het altijd druk is en vooral als ik er ben. Natuurlijk hebben deze pilletjes ook weer bijwerkingen en dat mag ik meteen een uur na inname meemaken. Het hele ziekenhuis draait om me heen en inderdaad, de bijwerking die "zeer vaak" voorkomt (hoofdpijn) krijg ik ook, maar gelukkig niet zo erg. 

U15 wordt de komende weken de ruimte waar het gaat gebeuren. Weg met die kankercellen in mijn heup zodat ik straks hopelijk weer normaal kan lopen. De dames van de bestraling zetten er vaart achter. Ik heb mijn broek nog niet uit of de deur van de kleedruimte zwaait al weer open. Ik mag op de behandeltafel gaan liggen en word goed gelegd. Alles wordt opgemeten en met behulp van laserstralen en de tatoeage puntjes die gezet zijn zal ik elke keer op precies dezelfde manier liggen. 

Dan word ik alleen gelaten en begint het bestralen . Ik denk aan acht jaar geleden toen ik 25 keer bestraald ben. Toen heb ik al die keren het hele kerstrepertoire van het koor waar ik zing in mijn hoofd geoefend. Zou ik nu ook best kunnen doen tijdens het stil liggen, maar niet meer dan één liedje per keer. Ik word bestraald in drie velden en dat duurt respectievelijk 30, 15 en 10 seconden. Snelzingen dus. Intussen word ik nauw in de gaten gehouden op de monitors in de andere ruimte. Als ik klaar ben wordt de suggestie gedaan om eens iemand mee te nemen, die mag dan meekijken op de monitor. Als of ik daar iets aan heb.   

Terug in de wachtruimte valt me op hoeveel patiënten hier grijs zijn. Snel naar de bus dan maar. Nouja, snel....het lopen valt me zwaar. Hoewel de pijn de laatste dagen duidelijk minder is (en niet meteen gaan juichen, dat is al eerder voorgekomen) is het lopen vermoeiend. Gelukkig heb ik veel lieve mensen om me heen die  spontaan aanbieden me naar het UMC te rijden. Ik ben voor het eerst in mijn leven in het bezit van een parkeerkaart ;)