Sommige dagen vergeet je nooit meer. Zeker als je zoals ik "iets" hebt met data en na 30 jaar nog steeds de verjaardagen van jeugdvriendinnetjes in je geheugen gegrift hebt staan. Zo zijn er 3 augustus 1980 (voor het eerst tante geworden), 29 juni 1984 (schoolfeest met een optreden van een niet nader te benoemen bandje), 14 maart 1992 (de vader van mijn kinderen ontmoet), mijn trouwdag en natuurlijk de dagen waarop mijn kinderen zijn geboren. Maar in zwarte letters is daar 29 mei 2006, de dag dat ik te horen kreeg dat ik borstkanker had. Niet te bevatten, ik was pas 36 jaar en leefde zo gezond. Maar ik ging er voor, een andere keus had ik ook niet, en onderging operaties, chemokuren en bestralingen. Daarna nog vijf jaar hormoontherapie, met veel bijwerkingen dus oh wat was ik blij toen ik mocht stoppen. Ik voelde me eindelijk weer mezelf, had energie en zin in het leven. De borstkanker was overwonnen, dacht ik.
Maar nu is er een datum bijgekomen. Een datum die ik niet wilde. Nooit. Maar ik kreeg hem toch, 2 oktober 2014. Een datum, nog zwarter dan zwart. Voor sommige mensen is het een gouden datum, voor sommigen gewoon hun verjaardag, voor anderen een niks aan de hand dag. Maar voor mij het begin van het einde van mijn leven. En het begin van dit blog, een blog over de kostbare tijd die ik nog heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten