woensdag 8 oktober 2014

bot biopt

De dag nadat ik het slechte nieuws te horen had gekregen was een prachtige dag. De zon scheen en de school van jongste vierde zijn derde lustrum en had feest. Ik besloot om daar gewoon maar van te genieten.  De internist had inmiddels gebeld, het wachten was nu op een telefoontje uit Nieuwegein wanneer het bot biopt kon plaatsvinden . 

Er kwam inderdaad een telefoontje, natuurlijk toen ik niet thuis was. Middelste had de boodschap netjes aangenomen: maandag een botonderzoek in Nieuwegein en tien dagen later de uitslag. Thuisgekomen probeerde ik terug te bellen, maar de afdeling Röntgen waar ik naar toe zou moeten was al gesloten. Zaterdag kwam ik er via via achter (toch handig als je mensen kent die in het ziekenhuis werken) dat ze me hadden ingepland voor een bekken foto. Wel een beetje raar want ik had net tal van zulke foto's laten maken. Ik vond het ook vreemd dat ziekenhuisafspraken aan een  meisje van 13 worden doorgegeven.

Maandag ben ik toch maar gewoon met bus en tram naar het ziekenhuis gegaan. Bij de balie van de afdeling vonden ze het ook wel vreemd dat ik voor een foto was ingepland. Die was al gemaakt dus dat was onzin.  Omdat ik die middag en afspraak met de orthopeed had werd me geadviseerd om even langs die afdeling te gaan want misschien wisten ze daar meer. Nou, dat wisten ze niet, maar de mevrouw achter de balie bij die afdeling was wat meer volhardend in haar zoektocht en ontdekte dat er wel degelijk een aanvraag voor een bot biopt was en dat er voor die dag zelfs al een bed gereserveerd was. Ik werd, met uitgeprinte aanvraag, weer terug verwezen naar de afdeling Röntgen. Inmiddels stond het huilen me nader dan het lachen. Maar er blijken meer bekenden in ziekenhuizen te werken dan je denkt.  De opa van een jongen uit jongste zijn voetbalelftal stond plotseling voor mijn neus, één van de trouwste supporters van de D8. Inmiddels  was mij duidelijk gemaakt dat er wél een bed voor me was gereserveerd, maar dat de radioloog niet wist dat ik zou komen. Na wat overleg werd er een "spoedje" van me gemaakt wat betekende dat ik ergens tussendoor geholpen zou worden. Ik mocht vast naar de A2 gaan, niet de snelweg maar de dagopname afdeling. Opa bracht me er heen, ik zou het zelf nooit zo snel hebben gevonden.

Na een tijdje wachten ( je bent een tussendoortje of je bent het niet) mocht ik eerst weer naar mijn favoriete afdeling bloedafname om de stolling van mijn bloed te meten (één mis, één raak). Helaas mocht ik niets meer eten of drinken, ik moest namelijk nuchter zijn (ze probeerden me nog koffie aan te smeren maar  dat is niet gelukt want dat drink ik niet). In de folder las ik ook dat ik met de auto opgehaald moest worden dus dat heb ik eerst maar geregeld. Ik "lag" op zaal met 3 andere mensen waar ik niet echt vrolijk van werd. Ik heb de gemiddelde leeftijd die dag wel iets maar beneden gebracht. Ik dacht trouwens dat het in ziekenhuizen altijd lekker warm was maar hier was het ongelooflijk koud. 



Na een uurtje mocht ik zo'n leuk blauw operatie jasje aan (staat me best goed die kleur), en mocht een leerling verpleegkundige mijn infuus aanleggen (twee keer mis). Dat laatste hebben ze beneden in één keer goed gedaan. Een bot biopt komt op het volgende neer. Je moet ruim 45 minuten doodstil liggen terwijl er eerst allerlei 3D foto's worden gemaakt en berekeningen worden uitgevoerd om de juiste route te bepalen. Er werd gebruik gemaakt van de xper guide, een soort robot; ik heb geen merk kunnen ontdekken  (moest op mijn buik liggen) maar het is vast ook van Philips. Op mijn verzoek mocht de radio aan, ik had de keuze uit één zender (Qmusic geloof ik) en niet iedereen was er even blij mee ("aaah wat een herrie") ( iemand die de Red Hot Chili Peppers niet kan waarderen). Na een eeuwigheid, kramp in mijn schouderbladen en een slapende hand werd ik eindelijk plaatselijk verdoofd (de huid en onderliggend weefsel; bot is niet te verdoven) en kon het biopt (het uitboren van wat botweefsel) beginnen. Gelukkig duurde het maar even want echt prettig was het niet. 

Na dit spannende avontuur moest ik twee uur op mijn rug blijven liggen. Omdat ik die ochtend in de vooronderstelling was dat ik alleen maar een foto ging laten maken had ik niets meegenomen om me te vermaken. En de batterij van mijn telefoon was ook al bijna leeg.  Net toen ik dacht "ojee nog 45 minuten zo liggen" kreeg ik bezoek. Er zijn mensen die soms gewoon "niets te doen" hebben en "even" 60 km rijden om langs te komen.

En als je  dit dan ziet  na zo'n vreselijke dag word je vanzelf blij. Gelukkig mocht ik al snel naar huis waar ik op de bank kon bijkomen. Ik miste wel mijn wekelijkse avondje zingen, maar mijn zangvriendinnetjes hebben  die avond speciaal voor mij  "Zing dan" gezongen. Kreeg de opname die nacht opgestuurd via de Watsapp :)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten