Hoe deel je deze wetenschap met anderen? Je kan het natuurlijk ook voor jezelf houden, in het geheim elke keer het ziekenhuis bezoeken (wat behoorlijk lastig is met al die bekenden die in het ziekenhuis werken) en alles in je eentje verwerken. Maar zo zit ik niet in elkaar. Acht jaar geleden heb ik ervaren dat het fijn is om het aan iedereen te vertellen dus ik besloot om dat ook deze keer zo te doen.
Vriendin A. wist het al, die zat immers naast me toen ik het slechte nieuws te horen kreeg. Echtgenoot P. die bijna geen echtgenoot meer zou zijn was er deze keer niet bij en moest ik het dus nog vertellen. Maar daarna kwam het moeilijkste. Hoe vertel je je kinderen dat hun moeder weer (of eigenlijk nog steeds) ziek is en dat ze echt niet meer beter zal worden.En dat niemand weet wanneer het einde zich zal aandienen. Ik geloof dat ik het wel goed heb gedaan. Eerlijk, duidelijk en huilend. Vooral omdat oudste meteen begon te huilen, die realiseerde zich meteen wat dit zou betekenen voor de toekomst. Middelste was wat stilletjes en jongste ja, die ging na 5 minuten weer " gewoon" verder met Fifa13. Geweldig, hij kan het nog, leven in het moment.
Zussen, broer, vriendin S. die ik te weinig zie maar met wie ik dagelijks chat, collega's, ooms, tantes, loopmaatjes, moederclubje (tja, ooit hebben we onszelf zo genoemd toen onze kinderen nog baby's en dreumesen waren), Facebook vrienden, koorleden, buren, mijn vriendinnen van vroeger die ik al veel te lang niet gezien had want druk druk druk.....ik vertelde het aan iedereen. Ik heb nog nooit zoveel mensen aan het huilen gemaakt. Vreemd genoeg hoefde ik zelf helemaal niet zoveel te huilen, behalve als ik aan de kinderen dacht. Ik denk dat het komt omdat ik acht jaar geleden al geaccepteerd heb dat het leven eindig is en dat niemand weet wanneer dat einde zal komen. En natuurlijk zit ik nog volledig in de ontkenningsfase.
Mijn moeder, die moest ik het nog vertellen. Ik heb haar gebeld terwijl zus E. bij haar was. 86 jaar, erg vergeetachtig, en dan te horen krijgen dat je jongste dochter wéér de strijd aan moet gaan tegen de kanker, die boodschap wil je gewoon niet horen. Misschien is het maar goed dat ze niet meer alles onthoudt.
Het voordeel van zo open zijn is dat je meteen allerlei berichtjes en steunbetuigingen krijgt. Ongelooflijk fijn om te merken dat ik zoveel lieve mensen om je heen heb verzameld. Knuffels (niet te hard want ja, nog steeds pijn), lieve berichtjes, kaartjes, chocola (heb nu al bijna 2 kilo...gelukkig kom ik uit het geslacht Hof, daar weten ze er wel raad mee), bloemen, verwachte en onverwachte bezoekjes, aanbiedingen voor hulp in welke vorm dan ook en zelfs telefoontjes vanuit Griekenland. En dat allemaal in een paar dagen tijd. Maar ik had liever toch geen kanker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten