dinsdag 14 oktober 2014

ondertussen

Het is me inmiddels wel duidelijk geworden dat veel mensen dit lezen. En dat voelt best een beetje vreemd. Het betekent ook dat sommigen elke dag kijken of er iets nieuws gepost is. En ongelooflijk met me meeleven. Ik zal niet beloven dat ik elke dag een stukje schrijf (dus als er een dag niets is gepost, maak je geen zorgen, het kan zomaar zijn dat ik bezig was met het genieten van het leven). Maar enige regelmaat zal ik er wel inhouden.

Geen nieuws bestaat niet. Elke seconde is nieuw dus er is altijd wel iets om over te schrijven. De moeilijkheid is meer de keuze wáár over te schrijven. 

De afgelopen twee dagen heb ik "gewoon" gewerkt. Het leidt me af van mijn ziekte, de kinderen maken me blij en ik heb ook nog eens het gevoel dat ik met iets echt goeds bezig ben. Met pijnstilling is het goed te doen. En als je na zo'n dag werken  thuiskomt en een cadeautje uit onverwachte hoek op de keukentafel vindt (een luchtig boek, ter afleiding) dan kan je dag bijna niet meer stuk.  Die avond werd ik op de repetitie van het koor waar ik al bijna 9 jaar zing met knuffels, lieve woorden en zoenen  onthaald. Maar het fijnste was dat ik een paar uur gewoon kon zingen. Hoewel ik "Zing dan" niet echt mee kon zingen. Zinnen als "wordt het bestaan je als geheel, incidenteel , weer eens teveel" en "zie je nergens meer een beetje zon of zin" krijgen ineens een hele andere lading. Gelukkig, de rest van de avond stond het kerstrepertoire op het programma.   Van het zingen van  ringtingtingeling ringtingtingeling ringtingtingeling ting word je namelijk hartstikke blij.

Over twee dagen krijg ik de uitslag van de botscan. Over twee dagen weet ik welke behandeling (en) ik ga krijgen. Over twee dagen weet ik een heel klein beetje meer over mijn toekomst. Ik ga de komende twee dagen denk ik heel veel tijd besteden aan muziek, zingen, werken, chocola eten, luchtige boeken lezen, schrijven en lachen. En daarna ook. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten