voor de diagnose

Vanaf eind april had ik last van mijn rug wat volgens mij niet zo vreemd was omdat ik die waarschijnlijk had overbelast. Na een bezoekje aan de fysiotherapeut verdween de pijn, maar na een paar weken stak het toch de kop weer op. En zo ging het maar door; een tijdje ging het goed, maar dan kreeg ik toch weer last. Ik had niet het idee dat het kraken bij de fysio of de oefeningen die ik moest doen veel goeds deden. Toen ook mijn liezen pijn gingen doen en een ontstekingsreactie gaven waarbij ik zelfs lichte koorts kreeg ben ik naar de huisarts gegaan. Ik dacht zelf aan overbelasting met misschien een bacteriële infectie; ik loop al maanden met een ontsteking onder een kies rond dus zo vreemd was dat nu ook weer niet bedacht. 

Ik mocht bloed laten prikken. Dat is altijd een feest bij mij; links mag ik niet geprikt worden omdat ik daar geen lymfeklieren meer heb, rechts zijn bijna alle aderen keihard geworden door de chemo die er acht jaar geleden doorheen is gevloeid. Maar gelukkig heb ik prachtige aderen op mijn hand. Best knap dat de mevrouw van de Saltro het na drie keer prikken nog niet gelukt was. De week erna lukte het bij een collega in één keer....

Uit mijn bloed bleek dat ik -hoe verrassend- een ontsteking in mijn lichaam had. Verder zag het bloedbeeld er goed uit. De  huisarts dacht aan reuma en ging overleggen met het ziekenhuis die mij zou bellen over een afspraak met een reumatoloog.

Er werd inderdaad gebeld toen ik even niet thuis was en er was doorgegeven dat ik de volgende dag al terecht kon op de spoedpoli in Nieuwegein. Bij wie wist ik niet. Het bleek een jonge internist te zijn die mij helemaal onderzocht en het ook niet wist. Nog meer bloedonderzoek dan maar. Ik kon meteen gaan prikken, wat goed ging maar waarbij wel twee buisjes bloed vergeten werden af te nemen. Dat hoorde ik van de internist die mij later belde maar, verzekerde hij mij, hij zou een nieuw labformulier opsturen en als ik die maandag erop nog eens moest prikken kon dat er mooi bij. Met eventuele foto's van het bekkengebied zouden we nog wachten.

Twee dagen later kreeg ik maar liefst twee identieke brieven van het ziekenhuis waarin ik werd uitgenodigd voor twee MRI scans. Toen ik daarover opbelde omdat ik op dat tijdstip onmogelijk kon komen werd gezegd dat de specialist die afspraak allang weer had gecanceld. Maar een labformulier zat niet bij de post. Dat kwam natuurlijk nadat ik al weer was wezen prikken...Bij bloedafname hebben ze trouwens een nieuw systeem, waarschijnlijk in het leven geroepen om werk te verschaffen. Je trekt eerst een nummertje, als je aan de beurt bent mag je je bij de balie melden en weer gaan zitten en als je weer aan de beurt bent mag je in één van de prikkamertjes komen. Je wilt niet weten hoeveel mensen er niets van snappen. Misschien moeten ze er nog een informatiebalie naast plaatsen om mensen te informeren over hoe het systeem werkt.   

Voor de uitslag van het bloedonderzoek mocht ik weer naar de jonge internist in Nieuwegein. Waar goed voor de wachtende patiënten wordt gezorgd want iedereen krijgt koffie, thee of limonade geserveerd. En als je geluk hebt krijg je nog een broodje ook.

De uitslag was mogelijk nog verrassender dan de vorige keer. Uit het onderzoek bleek dat ik ontstekingen in mijn lichaam had. Het goede nieuws was dat mijn organen goed bleken te functioneren. 

De internist stelde een PET scan voor. Op een dergelijke scan kan je goed zien waar ontstekingen in het lichaam zitten en, zei hij tussen neus en lippen door, we moeten natuurlijk ook wel uitsluiten dat het niet om uitzaaiingen van de borstkanker gaat. Ik schrok me kapot. Die mogelijkheid had ik héél ver weg gestopt en wilde ik niet horen. De scan was niet mogelijk in Leidsche Rijn, alleen in Nieuwegein, zei de internist. Nog diezelfde dag werd ik gebeld voor een PET scan afspraak. Door het ziekenhuis in Leidsche Rijn.